Theo Knippenberg – Leugens (66): Should I tell?

Ik had mijn leven keurig op de rit. Een éénpersoons droomappartement met bomen en merels vóór en achter maar wel hartje oude stad. En ik kook graag. Alleen aan schoonmaken heb ik een hekel maar mijn werkster gelukkig niet.
En toen schreed Chérie mijn leven binnen, met bazuingeschal. Alweer vijf maanden geleden. Dus nu kook ik voor twee en slaap nog maar voor half. Maar ik word wel elke ochtend wakker met een glimlach.
Vandaag heb ik de oude verhuisdoos weer tevoorschijn gehaald, die waarop in grote rode viltstiftletters staat ´Lies of Life´.
Ik laat Chérie grabbelen. Aan haar hand draagt ze mijn moeders ring. Dat blijft me ontroeren.
Samen lezen we het gekrabbel; deze is in Dyl´s handschrift.

“Zij is getrouwd, heeft twee kinderen van onder de tien. Ze is verliefd geworden op een andere man. Hij is getrouwd, heeft één kind.
Zij wil hechte liefdesrelaties naar beide kanten in stand houden.
Haar man en zij, en hij en zijn vrouw zijn goede vrienden. Haar man weet ervan, maar ‘niet het naadje van de kous’.
Zijn vrouw weet er officieel niets van. “Maar ik ben er zeker van, dat ze er alles van weet. Ze kiest er gewoon voor om niets te weten.”
Wat moet ze er aan doen? Ze zou het eigenlijk aan haar man moeten vertellen. Maar als haar man ‘het naadje van de kous wist’, dan zou hij bij haar weggaan of zij zou moeten vertrekken. Ze zou de kinderen kunnen ‘verliezen’.
Als zijn vrouw ervan wist, zou ze iedereen ‘vermoorden’. Ze zou zich er misschien bij kunnen ‘neerleggen’, maar hij zou misschien moeten vertrekken, of zij zou bij hem weggaan. Hij zou de band met zijn kind ‘kwijtraken’.
Hij wil dat niet riskeren.
Zij kan er niet tegen te leven met deze leugen, tegenover haar man, tegenover haar, en tegenover hun kinderen. Het maakt haar razend.
Wat moet ze doen?”

We zwijgen allebei lang. Ik weet dat Chérie ook het liefst ons allebei, haar echtgenoot en mij, als haar mannen zou willen. En als dat haar gelukkig maakt, heb ik daar ook vrede mee.
´Gelukkig heb jij het jouw man wel meteen verteld´, doorbreek ik de pijnlijke stilte. Chérie knikt maar ze kijkt verre van vrolijk.
Ik weet hoe verschrikkelijk ze het vindt dat ze haar man, waar ze nog steeds heel veel om geeft, zoveel pijn heeft gedaan, ook zonder naar hem te hebben gelogen.

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Leugens