Theo Knippenberg – Leugens (52): The promise I made

In het sanatorium, ik was toen negen, wist ik zeker dat ik dood zou gaan. Het leven was sowieso geen rozentuin meer. Tot ik mijn persoonlijke remedie ontdekte, masturberen, maar ik wist toen nog niet dat het een naam had. Het was een geschenk van de goden. Ik kon er al snel uren mee spelen.
Op een avond werd ik betrapt, door de nachtzuster. Het bleek een ernstig vergrijp te zijn, zo erg dat ik er zelfs voor uit bed moest, op blote voeten naar de kamer van de hoofdzuster voor een donderpreek. Dit verderfelijke gedrag moest meteen ophouden, brieste ze, met wortel en tak uitgeroeid! “Dat is zelfbevlekking! Dat doen normale jongens niet! Als je er niet terstond mee stopt ga je zeker dood aan ruggenmergkanker.”
Achteraf weet ik dat ze dat zelf niet geloofde. En dat veel nonnen zelf ook masturberen. Maar dat tegelijk zondig vinden. En schaamtevol. En je dus voorliegen dat je er van doodgaat aan een verzonnen ziekte. Maar wist ik veel?
Terug in bed wikte ik en woog. Voor het eerst van mijn leven had ik een existentiële keuze, besefte ik, al kende ik ook dat woord ook nog niet. Ik wist dat ik nu zelf kon kiezen waaraan ik dood zou gaan. Aan tuberculose of aan ruggenmergkanker. Nog diezelfde nacht heb ik een beslissing genomen. Ik besloot dat ik voortaan mijn lot in mijn eigen hand zou nemen, zolang ik zou leven. Dan maar geen normale jongen.
“Onze samenleving waardeert ´normale mensen´ boven alles”, zei Dyl. “Ze dwingt onze kinderen zichzelf te verliezen, zich kompleet van zichzelf te vervreemden, waardoor ze ´normaal´ worden.”
En Wolff voegde er aan toe: “Normale mensen hebben in de afgelopen eeuw meer dan honderd miljoen van hun normale medemensen gedood. Daar was geen ruggenmergkanker voor nodig.”

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Leugens