Theo Knippenberg – Leugens (21): Summer holiday
Dyl heeft de opkomst van de mobiele telefoon, en de eerste slachtoffers daarvan, niet meegemaakt. Ik wel.
Het gebeurde op hun eerste vakantiedag, vertelde mijn vriend, die het verhaal uit de eerste hand had. Zij was met haar man onderweg naar hun boerderijtje in de Ardèche, met hun twee kinderen en de Golden Retriever op de achterbank van de Volvo estate. Haar echtgenoot reed, toen zijn telefoon ging. Die was, heel geavanceerd voor die tijd, verbonden met het audiosysteem van de auto.
“Dus we hoorden allemaal deze mannenstem vragen met wie hij sprak, en waarom godverdomme dit nummer zijn vrouw had gebeld”, was het verhaal van de dame in kwestie.
“Mijn man mompelde iets van verkeerd nummer gedraaid. Maar hij vroeg de man niet naar zijn naam, viel mij op, en hij vroeg ook niet naar de naam van die vrouw. Toen zei de man dat godverdomme twee dozijn gesprekken in godverdomme nog geen week tussen godverdomme dit nummer en dat van zijn vrouw wel godverdomme veel was voor een verkeerd nummer.
De kinderen en ik waren eerst sprakeloos, maar toen de jongste begon te huilen verbrak mijn man de verbinding. Prompt werd er opnieuw gebeld en werd het gesprek weer automatisch aangenomen. Het was dezelfde boze stem, dus ik trok de draad uit het dashboard, greep de telefoon, opende het raam en gooide het apparaat naar buiten, ergens in België.”
“Ze maande haar man om vooral gewoon door te rijden”, vervolgde mijn vriend het verhaal, en ze troostte de kinderen: “Pappie heeft iets heel doms gedaan. Maar pappie heeft daar heel veel spijt van en nou zal pappie dat goedmaken door ons drietjes de mooiste vakantie te geven die we ons maar kunnen wensen. Toch, pappie?”
“Zij en de kinderen hadden inderdaad een heerlijke vakantie”, zei mijn vriend. “Ze sliepen met z´n drieën in het grote bed in de ouderlijke slaapkamer. Pappie sliep in het stapelbed in de kinderkamer. Hij maakte elke ochtend het ontbijt en nam ze elke avond zonder morren mee uit eten.”
Ik vond dat erg grappig maar had nog wel een vraag.
“Heel eenvoudig”, zei mijn vriend. “Omdat zij mijn minnares is. Ze belde me vanuit Frankrijk met haar mobieltje zo vaak ze maar wilde. Ze hoefde haar man alleen maar voor te stellen om met de kinderen uit wandelen te gaan of boodschappen te doen, wat ie dan gehoorzaam deed, zodra zij zin had om mij te bellen.”
Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Leugens