Theo Knippenberg – God knows (2)

Op verzoek van die twee kleine negerinnetjes van gisteren heb ik hun God opgezocht.
Nou weten we allemaal dat God verschijnt in vele gedaanten. De bekendste is natuurlijk die van oude man met lange witte haren en een baard. Maar dit was mijn geluksdag. Vandaag bleek God een mevrouw in Den Helder. Wel met lang haar, maar Noordhollands blond, rond twee stralende blauwe ogen en een rode mond met een glimlach die mijn hart verwarmde. Haar hart, ongetwijfeld veel groter dan het mijne, kon ik niet zien, teveel afleiding daarvoor.
Eerst mocht ik, uiteraard tegen betaling, hete kip met haar eten naar Afrikaans recept. Dat was erg lekker. Als ze al wat te eten hebben, daar ten zuiden van de Middellandse Zee, dan weten ze er ook, met kruiden en veel respect, een feest van te maken. (Op teveel Hollandse tafels zie je toch steeds vaker een overvloed aan E-nummer armoede).
Na dit fundraising diner, uiteraard 100% voor de scholen in Afrika, mocht ik van God achter haar schermen kijken. Een pakhuis met stapels Engelstalige en Franstalige schoolboeken, een enorme berg schoolmeubilair, computers en veel andere schoolspullen, allemaal wachtend op een container en een schip naar Afrika. Een grote kringloopwinkel daarvóór. En eromheen die diners, muziekavonden, tombola’s en ga maar door. En daar weer omheen het onzichtbare werk, het omgaan met lokale politieke ellende in West-Afrika, jaloezie en godsdiensttwisten. Het regelen van bijscholing van de onderwijzers, hier in Europa. (Probeer jij maar eens vanuit Den Helder een Engels visum te regelen voor een Afrikaanse onderwijzer).
Maar het wonder, het echte Godswonder, is natuurlijk dat dit allemaal is opgezet en wordt gedaan door zo’n mevrouw en een handvol engelen, vriendinnen en familieleden. Er zijn verder geen managers, adviesbureaus, vakbonden en adv dagen bij betrokken. Er worden geen bonussen uitgekeerd, zelfs geen salarissen betaald. Integendeel, eerder gaat het laatste restje persoonlijk spaargeld ook nog naar die scholen.
En dan denk ik aan zo’n andere mevrouw die ik ook ken, ooit zelfs wel mocht, die ons gezamenlijk Nederlands ontwikkelingsgeld, miljarden, nu vooral besteedt aan projecten waar Nederlandse multinationals veel geld op verdienen.
En ik denk aan de schooltjes die een hele grote Nederlandse kinderdorporganisatie in hetzelfde stukje Afrika financiert, met òns geld en de zegen van de lokale dictator, waar vette landrovers elke ochtend de kinderen van zijn familieleden komen afleveren.
Toen de Godin mij vertelde dat haar schooltje, voor kansarme kinderen, nu hoger scoort dan deze eliteschooltjes, had ik haar het liefst in mijn armen gesloten. Maar helaas, Quod licet Iovi non licet bovi. (Vrij vertaald, voor de vroege schoolverlaters onder u: Wat God mag, mag het rund nog niet). Ik heb mij dus ingehouden.
Enfin, ik weet nu dat het salaris van de onderwijzers in deze ebola-tijd gewoon is doorbetaald. En dat het nieuwe schooljaar in de startblokken staat. Zodra ebola is verslagen wordt alles weer opgebouwd.
Ik hoop wel dat ik de zusjes vannacht weer tref. Ik heb goed nieuws voor ze.

PS: Uw Kanskaart van vandaag: U gaat direct naar http://www.buildingoneducation.org! U komt niet langs af!! U ontvangt géén ƒ 200!!! Maar als u maar half zoveel hart hebt als ik hoop, dan adopteert u een van de twee negerinnetjes uit mijn droom of doet minstens een donatie zodat de volgende container naar hen verscheept kan worden. (En de verwarming in winkel en pakhuis gerepareerd graag).
En mocht u toevallig vrienden hebben of vriendinnen, je weet het maar nooit, verwijs die dan ook meteen even door naar God op bovengenoemd adres.

adres.