Shuchen Tan – ‘Mijn heetgeliefde hartelapje!’
Berlijn, 10 september 1939. “‘k Moet aan je schrijven want ik ben zo alleen. De jongens zijn gaan wandelen, Lenschen is naar haar vriend, en ik zit hier wat te naaien, sokken stoppen bijvoorbeeld, en het wasgoed te herstellen (…) Ik kijk steeds naar je portret en leg dat voor me, en dan kus ik je ook. Ja, ja, mijn mijn lieve, zoete, goede Adolf, je liefde is echt als goud.”
In de zomer van 1946 sloop de Amerikaan William C. Emker, destijds als militair gestationeerd in Berlijn, met een paar vrienden de gangen van de voormalige Rijkskanselarij binnen. Daar vond hij stapels brieven, gericht aan ‘Mijn geliefde Führer’. Liefdesbrieven die Adolf Hitler zelf waarschijnlijk nooit onder ogen heeft gehad, want die liet zijn fanmail meestal door ondergeschikten afhandelen. Nu, bijna een halve eeuw later, zal een selectie van 43 uit de ruim achtduizend brieven die Emker destijds vond, in Duitsland gepubliceerd worden. In Vrij Nederland alvast een voorproefje: “Mijn heetgeliefde hartelapje! Hoeveel liefdeloosheid en weerzinwekkendheid zit er vaak onder een lachend gezicht van een puur goed mens. Daaronder zitten de dikste tranen en nog eens dubbel zo dik als het die van Jou zijn, ik bid elke avond de engelen: bescherm hem voor mij.”
Verder in Vrij Nederland de 35ste verjaardag van Barbie. Sinds haar geboorte in 1959 heeft het Amerikaanse popje met de ideale maten generaties opgroeiende vrouwen beïnvloed. Hoe politiek correct is Barbie, vragen Amerikaanse Barbie-ologen zich af. Natuurlijk, sinds kort bestaat er naast de blanke, blonde versie ook een Afrikaans Amerikaanse, een Jamaïcaanse, een Zuid Amerikaanse en zelfs een Nederlandse Barbie, maar dat blijkt niet veel meer in te houden dan een oppervlakkig verfbadje. “Alle Barbies komen uit dezelfde matrijs”, weet een van de deskundigen te melden. “Pas als je ze naast elkaar zet zie je hoe ze op elkaar lijken.” Volgens journaliste M. G. Lords kun je niet zeggen ‘Barbie is goed of slecht‘. Daarvoor zit de persoonlijkheid van het popje te complex in elkaar. Zelf kreeg Lord van haar feministische moeder nooit een Barbie in trouwjurk, maar altijd een in ‘diploma uitreiking outfit’. De boodschap was, volgens Lord, duidelijk. Het beste kan Barbie echter beschouwd worden als ‘een vruchtbaarheidsicoon voor het ruimtevaart tijdperk‘. Lord: “Barbie is een moderne versie van de Venus van Willendorf, ook al lijkt haar lichaam in niets op de afzakkende, dikke borsten en grote ronde buik van haar beroemde voorgangster.”
HP De/Tijd maakt zich, na het onthullende boek van Ed van Thijn, ernstige zorgen over de bureaucratie en chaos in het Nederlandse overheidsbeleid. “Schonk Van Thijn de lezer hierin een waarachtige blik op het landsbestuur?”, vraagt het blad zich af. “Wat me bij het overleg over asielzoekers trouwens steeds weer opviel, was het gebrek aan kennis van de feitelijke gang van zaken. Over op zich eenvoudige kwesties als: wat gaat er precies met de opvang gebeuren, konden de aanwezigen maar zelden het goede antwoord geven”, zegt oud PvdA fractieleider Thijs Wöltgens. Henk Vonhoff, commissaris van de koningin in Groningen, vertelt over de voormalige minister president: “Lubbers maakte aan de lopende band gebruik van zogenaamde bilateraaltjes. Hij was een premier die alle dossiers kende. Het liefste zat hij met een paar ministers apart, besprak een probleem om er pas mee in de raad te komen als dat probleem was opgelost.”
Vorige week schrok de gehele Amsterdamse grachtengordel op van de granaataanslag op kunstenaar Rob Scholte. Rob Malasch, galeriehouder en vriend van Scholte, geeft in HP/De Tijd zijn visie op deze welhaast cynische gebeurtenis. “Rob Scholte mag dan als kunstenaar gefascineerd zijn door het mechaniek van de massamedia, zoals hij zei: ‘Iets is pas gebeurd als het op televisie is geweest. Het is de taak van de kunst om dat mechanisme te laten zien’ , momenteel gaat het er om hem in leven te houden. De media moeten maar even on hold op de Intensive Care.”
In Groningen is, na alle commotie tijdens de voorbereiding, het Groninger Museum eindelijk geopend. In de Groene Amsterdammer geeft museumdirecteur Frans Haks zijn visie op het nieuwe bouwwerk: “Een museum is geen schooljuf die vertelt hoe het allemaal zit. Wie duidelijkheid wil moet maar naar Rudi Fuchs gaan in het Stedelijk Museum. Ik toon amper zes procent van wat we in huis hebben. Het neo expressionisme, met Kiefer en Baselitz, laten we nu helemaal niet zien, omdat ik dat te veel op kunst vindt lijken. De aard van het gebouw heeft ook te maken met wat zich nu in de beeldende kunst afspeelt. Voor ons gaat de afdeling Oude Kunst door tot 1960.”
Na de taboe doorbrekende IKON documentaire ‘Dood op verzoek’ nu ook in Hervormd Nederland een ooggetuige verslag van de ‘levensbeëindiging van Bart’.
Predikant Freek Nijssen, die persoonlijk aanwezig was, beschrijft: “Ik leg mijn hand op zijn voorhoofd en zeg: ga dan nu in vrede. Hij fluistert spontaan: dank je wel! Het is het indringendste ‘amen’, dat ik ooit gehoord heb. Toen dreigde even, dat, ondanks alle farmaceutische voorzorgsmaatregelen, Bart toch zou overgeven en een injectie nodig zou zijn. (…) Gelukkig bleken geen andere middelen nodig. Na enkele minuten kwam de arts melden, dat Bart vredig gestorven was.”
Trouw, 1 december 1994
https://www.trouw.nl/home/-mijn-heetgeliefde-hartelapje-~a9e8e157/
Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Adolf+Hitler
https://robscholtemuseum.nl/?s=Barbie
https://robscholtemuseum.nl/?s=Ed+van+Thijn
https://robscholtemuseum.nl/?s=Henk+Vonhoff
https://robscholtemuseum.nl/?s=Rob+Malasch
https://robscholtemuseum.nl/?s=Frans+Haks
https://robscholtemuseum.nl/?s=Rudi+Fuchs
https://robscholtemuseum.nl/rob-scholte-3-gratieen/