Ruud Verdonck – KIJKEN
Het was, begreep ik uit de intonatie van het Journaal, de bedoeling dat we het erg schandelijk zouden vinden van die Nijmeegse kapitein, die de ramptoeristen met z’n boot de gelegenheid tot een rondvaart bood. Maar het was, geloof ik, weer wel de bedoeling, dat we het oprecht erg zouden vinden, dat er een Vlaamse commerciële filmploeg in het water kukelde, die per helikopter een close up van een ondergelopen keuken wilde maken en toen hing er ineens een waslijn.
Ramptoerisme. Wij hoeven op onze vrije dag het wassende water toch niet te gaan bekijken, want namens ons leent Harmen Roeland de visbroek van een brandweercommandant om in een ondergelopen Limburgs straatje een stand-upje te maken over de ellende der bevolking. Sinds dat moment hebben ik hem niet meer teruggezien – had hij ook maar aan een ervaren ramp toerist moeten vragen hoe je lekker vlot een kou op de blaas kunt krijgen.
Zondagmorgen ook nog even overwogen een bezoek te brengen aan het meest nabij gelegen hoog water. Als bij ons het huis in de fik staat, moet de buurman namelijk wel even komen informeren of er iets loos is. Anders kan hij net zo goed uit het raam tegen de brandweer roepen, of het niet wat zachter kan. Toen dat vliegtuig op de Bijlmer was gevallen, ben ik even gaan kijken, omdat ik vind dat die mensen daar toch minstens mogen verwachten, dat lui die binnen een straal van een paar kilometer wonen ook belang stellen in hun miserie. Als ze met de telmachine bijhouden hoe het water stijgt en hoeveel mensen er geëvacueerd moeten worden, hoor je daar iets met eigen ogen van te willen zien.
Maar blijkbaar is belangstelling een synoniem voor leedvermaak sinds de hulpverlening beter georganiseerd is. Ik zeg nog, pak de lieslaarzen, we kunnen daar toch ook sprakeloos gaan staan, want er valt niets aan af te doen of aan toe te voegen, het beeld is een onontkoombaar feit. Deze watermassa bevindt zich in het niemands, of juist het allemansland. waar het onderscheid verdwijnt tussen feit en fictie in een gemeenschappelijk verslag over de tragikomische realiteit. Zeg ik nog. Het gaat aan de Maas of de Waal toch over de vervaagde grens tussen feit en fictie, plaatjes van de werkelijkheid en die werkelijkheid zelf. Toch?
Enfin, toen hebben we iets cultureels gedaan. We zijn naar het wrak van de auto van Rob Scholte gaan kijken. Zo gek, daar moest je voor betalen.
Trouw, 1 februari 1995
https://www.trouw.nl/home/kijken~ae638b61/
Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=wrak+auto