Rob Scholte – Over schilderen en overschilderen
In plaats van overschilderen kun je ook afspannen en een nieuw wit doek nemen.
Naar aanleiding van het overschilder-schilderij van Den Houter eerst maar even dit.
Wie is Daan den Houter?
Wat is een overschilder-schilderij?
Questions, questions lingering in the minds of the young concerned people today.
Den Houter ontwerpt skate-banen.
Den Houter heeft een snor.
Den Houter gooit met centen.
Den Houter picknickt op hoge poten.
Den Houter overschildert.
Den Houter laat zijn overschilder-schilderij overschilderen.
Een bonte stoet van het Circus Jeroen Bosch trekt door het land van Maas en Waal.
Schilders en overschilders met schilderijen en overschilder-schilderijen.
Deur aan deur wordt verkocht.
Ik opteer voor dunne boekjes, waar veel in staat.
Met andere woorden een economie der middelen.
Geen verf verspillen heeft een glad oppervlak tot gevolg.
Den Houter verspilt verf, maar bezuinigt op het linnen.
Noot voor Den Houter:
Schilder worden?
Een opleiding volgen.
Met garantie.
Den Houter kiest het reliëf of althans voorzover ik dat kan beoordelen.
Alle lagen door Den Houter en anderen bestaan alleen nog als fotografische afbeelding.
Het reliëf is bij deze afbeeldingen niet gescand, zoals indertijd begin jaren 90 Fuji, dat wel deed.
Toen de topmusea nog niet wilden begrijpen, dat de reliëf-scans een natuurgetrouw kopie opleveren.
Voor een appel en ei werd Nationaal Kunstbezit door de directies digitaal verkwanseld.
De herkomst van van het aangetroffen reliëf is voor beschouwers onduidelijk.
Op dit huidige moment kent het overschilder-schilderij 100 lagen.
Dit betekent vast nog meer bulten, putten, rimpels en littekens, dan bij Laag 70.
Wie waarvoor verantwoordelijk is, is onduidelijk.
Kilo’s overgewicht aan verf.
Schilderkunstige obesitas.
Collega Klaas Gubbels zette Laag 69, een soixante-neuf in roze-groen.
Het werk van Gubbels ken ik uit de jaren 80.
We groeten elkaar altijd beleefd als we elkaar tegenkomen.
Veel gepraat hebben we overigens nooit.
Het Alpenjagerslied van Paul van Ostaijen.
Dat is het recht van deze beide heren.
Gubbels ken ik van koffietijd en associeer ik met Giorgio Morandi.
Thematisch veel van hetzelfde, verschillen in vorm en formaat.
Het maakt niet uit wat je doet als je het maar consequent blijft doen.
Het aloude Ateliers 63-principe, geen stijlbreuken en geen Période Vache.
Daarvoor geldt, dat zich in beperking de meester toont.
Of juist niet.
Dit is misschien wel de mooiste Gubbels, die ik ooit zag.
Den Houter maakt me het overschilderen niet bepaald gemakkelijk.
Ik ben geen Robert Rauschenberg, die een tekening van Willem de Koning uitgumt.
Ik ben Rob Scholte, die over de Gubbels-laag van een Den Houter heen schildert.
Transparant Layer 70.
Eerst met stift.
Daarna zwarte acrylverf in 3 lagen, zodat dekt.
Net als bij mijn schilderijen op zwart fluweel mag ik geen fouten maken.
Dat doe ik natuurlijk wel.
Het gaat mis als ik besluit te signeren en te dateren.
Dom, o zo dom.
De hele centrale compositie kapot.
IJdelheid wordt duur gestraft.
Normaal signeer ik zelf eigenlijk altijd op de achterzijde.
Het Grote Glas wordt beschadigd tijdens het transport.
Marcel Duchamp’s “natural parts of the composition”.
Zo kan een geslaagde signatuur zijn in het beste geval.
Jammer, dat Den Houter nou net weer deze Geert Jan Jansen vraagt voor Laag 71, denk ik in eerste instantie.
Dat is natuurlijk het gevolg van de flauwe associatie, die Sjarel Ex ten toon stelt in Rotterdam, waar Den Houter woont.
Van Meegeren’s Emmausgangers hangt naast mijn Utopia, alsof ik ook tot de club van vervalsers behoor.
Daarom natuurlijk die keus voor Jansen, die als David Stein een Picasso voor het ontbijt schildert.
Van Meegeren, Jansen en Stein signeren met de naam van een ander.
Identiteitsroof vanwege de opbrengst, zoals bij creditcard-fraude.
Zoek de verschillen met mijn hergebruik van bestaande beelden.
In Laag 71 is Jansen dan eindelijk weer zichzelf geworden.
Ik waardeer het, dat de 69 van Gubbels en mijn Transparant Layer 70 zichtbaar zijn gebleven.
Dit is dus een echte valse Gubbels-Scholte-Jansen geworden.
Een andere volgorde, dan deze sandwich, geeft een opmerkelijk verschil in resultaat.
Jansen neutraliseert gedeeltelijk mijn misstap en laat Gubbels deels in zijn volle glorie.
Het duo Jansen & Jansen bij een peepshow.
Loeren door het sleutelgat.
Transparant Layer 70 is een door de adem van voyeurs beslagen raampje.
Waarom in het Engels?
Waarom niet?
Het Red Light District!
Hoe kan zoiets verdergaan, laat staan ooit beter worden?
Het blijft een gebed zonder end.
Olieverf smeren tot alle kleur verdwijnt.
Alle betekenis is verdampt uit deze Den Houter.
In dit overschilder-schilderij pissen schilders als hondjes op elkaars territorium.
Het eindresultaat is een gedrocht.
Boter-kaas-eieren.
Wie begint wint.
Hier is het net even anders.
Wie eindigt wint.
Maar voor hoe lang?
Hoe lang is een Chinees?
Jammer, het verbroedert niet.
De bovenste laag.
Oranje boven.
Laag 100.
99 lagen gingen u voor.
Wat leren wij hieruit?
Zonder fotografische afbeeldingen geen beeld.
Als een stoepkrijt-tekening na regen.
Verschijnen en verdwijnen.
Alles bestaat voort in die andere dimensie.
Daarvoor zijn geen foto’s nodig als bewijs.
Den Houter is een overschilder.
Conceptueel is hij hier zwakker en flauwer dan bij ander werk.
Geef mij maar die andere Daan den Houter!!!
PRESENTeert #13, april 2014