Ontmoeting met de Kunstenaar 💔 Peter Klashorst in Phnom Penh, Cambodja

‘Ik ben een bedelmonnik met een missie’
💔 Peter Klashorst

💔 Peter Klashorst, in de jaren tachtig een van de meest spraakmakende Kunstenaars van zijn generatie, woont en werkt tegenwoordig in de Cambodjaanse hoofdstad Phnom Penh. Daar exposeert de 53 jarige vanaf 14 januari in de voormalige Tuol Sleng S21 gevangenis zijn meest recente werk.

Michael Klinkhamer bezocht de kunstenaar in zijn Aziatische domicilie en sprak met hem over zijn eclectische oeuvre, zijn hang naar zelfdestructie en, hoe kan het ook anders, vrouwen, macht en de totale redeloosheid van het bestaan.

Ik verlaat de aankomsthal van het Phnom Phen International Airport. Uit een kluitje rondhangende Cambodjanen maken zich enkele figuren los, zwaaiend met bordjes, “You need car, taxi, hotel? Where you go?” Vanuit mijn ooghoek zie ik een gedrongen man staan, met indringende donkere ogen onder een zwart flaphoedje: 💔 Peter Klashorst. Na een korte, hartelijke begroeting rijden we per tuktuk de vroege avondspits in, op weg naar Klashorst’s huis annex atelier. De Kunstenaar woont en werkt downtown, in het uitgaansgebied, waar de nacht geen einde kent en de tientallen barretjes namen hebben als Lucky, Bar 69, Darling Darling en You Hot. Het stadsdeel ligt aan de indrukwekkende Mekong rivier en wordt begrensd door een fraai onderhouden boulevard. De bouwstijl is Frans koloniaal, die het gebied bijna een Zuid Franse allure verleent.

“Laten we eerst maar even wat drinken, toch?”, zegt 💔 Klashorst. “Het bier is hier goed en de sfeer zit er altijd in”. Hij gaat me voor, een donkere, ijskoud gekoelde bar in, waar een twintigtal ‘hostesses’ ons vriendelijk welkom heten. “Proost en welkom in mijn stad”, zegt 💔 Klashorst na de eerste teug van zijn ijskoude bier, onverstoorbaar, terwijl slanke vrouwenhanden over ons heen beginnen te kroelen en onze nek en rug stevig masseren. “Let daar maar niet op hoor, zo gaat het hier gewoon”, zegt 💔 Klashorst. “Het is gewoon werk voor die meiden. Ze komen vanuit de sloppenwijken en het platteland hiernaartoe en verdienen op deze manier heel wat meer dan als ze in een fabriek of in een sweatshop iets vaags in elkaar zetten voor twee dollar per dag. Ik zit vaak in dit soort barretjes. Meestal geef ik zo´n meisje wel eens wat dollars of een mobiele mobiele telefoon. Natuurlijk, als je ook ´iets anders´ wilt dan is dat te regelen, al moet ik daar nu echt even niet aan denken. Trouwens, ik zie mijn meisjes hier ook meer als modellen voor mijn schilderijen, tekeningen, strips, films, mijn erotische foto’s; ze zijn een bron voor mijn beeldverhalen. Ik zie veel schoonheid en onschuld in hen. Op Facebook publiceer ik soms korte films van een paar vrouwen, kleine portretjes en culturele vertellingen. Denk je nu echt dat ik hier voor seks kom? Ik neuk toch altijd en overal wel, daar gaat het mij niet om. Deze vrouwen hebben mij ook weer nodig om te praten en te rusten en wat geld los te krijgen, voor van alles. Ik ben daar makkelijk in, dat is altijd al zo geweest. Als ik weer wat poen heb dan moet het op, en als er even geen geld is dan helpen ze mij ook met gezelschap, eten of drank.”

Saaie welvaart

💔 Klashorst voelt zich duidelijk thuis in de Cambodjaanse hoofdstad, waar hij min of meer bij toeval is beland. “Ik pendelde eerst tussen mijn huizen en vrouwen in Azië en Afrika. Daarna woonde ik in Bangkok. Van mijn leven in Afrika was ik toen even genezen, daar werd het me te gevaarlijk. Ik werd steeds weer gearresteerd en zat dan in de bak, terwijl de politie alles uit mijn huis stal. Hier in Azië is het toch wat normaler.  Aziaten zijn totaal niet agressief. De Afrikanen in de slums wel, die vreten een witte jongen als ik op, zeker als ze geld aan iemand ruiken.”
“Zo kwam ik dus in Bangkok terecht. Maar daar werd het me te duur en te braaf. Ik vond die welvaart eigenlijk een beetje saai. Hier in Phnom Phen heb je een dorpse sfeer met een dikke rand van heftige armoede, corruptie en daarnaast ook extreme rijkdom. Hier is het ieder voor zich. Wat natuurlijk veel te maken heeft met de periode van de Khmer Rouge en de totale waanzin van zelfdestructie en broedermoord.”
Van 1975 tot 1979 vergreep de communistische Khmer Rouge zich aan de Cambodjaanse bevolking in een naïef opgezette communistische revolutie. In luttele jaren joeg het regime van Pol Pot het land naar de afgrond, ten koste van miljoenen doden. Als symbool van het bloedvergieten heeft de huidige Cambodjaanse regering in samenwerking met UNESCO van de voormalige Tuol Sleng S21 gevangenis een museum gemaakt, dat nu een van de grote trekpleisters van Phnom Phen is.

💔 Klashorst: “Als je het nuchter bekijkt is dat museum gewoon een vorm van exhibitionisme. Toch ben ik er tijdens een van mijn eerste bezoeken aan Cambodja maar eens gaan kijken. En toen realiseerde ik me, dat het, zonder dat de Cambodjanen het zelf beseffen, ook een ´kunstinstallatie´ is, zoals je in Nederland in een modern museum ziet. Het staat vol met heftige foto’s en instrumenten van die haat en de onvoorstelbare menselijke destructie.”
De plek heeft 💔 Klashorst geïnspireerd tot de werken, die hij in de voormalige gevangenis en martelwerkplaats gaat exposeren. “Ik maak een aantal doeken van twee bij anderhalf meter, ik ben ook bezig aan een groot standbeeld voor de 14.000 tot 20.000 slachtoffers van de Khmer Rouge uit de Tuol Sleng S21 gevangenis en ik werk samen met UNESCO aan een gedenkplaats en monument voor de familieleden van de slachtoffers. Op de sokkel komen de namen van alle slachtoffers te staan.”
Voor de kunstenaar staat de geschiedenis van de Khmer Rouge niet op zichzelf. “Het is echt afschuwelijk wat ze daar in die gevangenis hebben uitgevreten. Maar ik beschouw die geschiedenis niet als een incident uit het verleden, zoals bijvoorbeeld de holocaust. Het is niet, alsof dit soort geweld nu niet meer gebeurt. Er is altijd wel een macht, die zich vergrijpt aan de verschoppelingen, een politieke of militaire macht, die uitbuit, vernedert en martelt. Als je even pech hebt om aan de verkeerde kant te zitten van de lijn. Kijk maar naar Irak, Afghanistan, Iran, Israël, enzovoort. Daarom is dit werk ook een actueel en een heel persoonlijk statement. Ik kom soms nog even in Nederland, en daar gaar het ook steeds meer die kant op. Het nummeren en opsluiten, registreren en fotograferen van totaal onschuldige mensen. Met als enige doel om ze daarna zo snel mogelijk te laten verdwijnen uit Nederland.”

Nederlandse repressie

💔 Peter Klashorst – My daughter Mary Louise, the little painter

💔 Klashorst’s ogen schieten vuur nu hij een gevoelig onderwerp aansnijdt. “Het klinkt misschien als een zwaar aangezet statement, maar mijn eigen dochter zit nu wel vast in een hok, samen met haar moeder, met de deuren potdicht. Mijn familie zit nu in het Asielzoekerscentrum Ter Apel, in die afschuwelijke noordelijke koude woestijn van de Nederlandse repressie. Het is wel mijn dochter, een Amsterdams meisje, al is ze dan geboren in Kenia. Ze heeft een Nederlands paspoort. Onze regering sluit dus inmiddels ook al eigen ingezetenen op! Mijn dochter is vijf. Terwijl wij hier zitten te praten is zij opgesloten met een van mijn ex vrouwen uit Kenia, voor wie ik ooit moslim ben geworden. Zij komt soms met mijn dochter over naar Nederland, als ik daar ben om in Nederland zaken te regelen en Kunstwerken te verkopen. Of mijn strips uit te laten geven. Ik kan mijn kinderen toch wel zien in Nederland? Hoe ingewikkeld is dat? Blijkbaar is dat al genoeg voor mijn gezin om in de gevangenis te belanden. Ik moet haar eruit krijgen. Het Nederlandse vreemdelingenbeleid is een keihard systeem, zonder mededogen. Als ik daar in Ter Apel aan de gevangenisdeur kom om haar te bezoeken, dan lachen ze me uit, en krijg ik een formulier met bijna tweehonderd achterlijke vragen mee. Zoek het maar uit met je dochter, Klashorst. Mijn dochter moet ook naar school, maar leert nu hoe je moet overleven in een land als Nederland, via de onderkant van die prachtige rechtstaat. Terwijl ook de leerplichtambtenaar mij nu wil beboeten, omdat ze niet meer op school komt! Waanzin. Nee, ze zit in de bak, vertelde ik aan die ambtenaar. Ze weten niets van elkaar, die instanties. Het is een bijna onneembare vesting van bureaucratie. Die uitzetcentra zijn een immorele schande. Nederland is het hardste van alle EUropese landen. Nu met die PVV en Wilders aan de macht zullen ze het allemaal nog wel veel ‘beter en sneller‘ aanpakken om mijn moslimfamilie het land uit te trappen.”

💔 Klashorst betoog wordt onderbroken door de ringtone van zijn mobieltje. “Wacht even, telefoontje. Ja? NO baby, I am working now. NO, working. I can not meet, no. I’m with a journalist working and then painting. Listen, I am NO tourist OK?‘

Trauma

Vroeg in de nacht loop ik de trappen op naar Klashorst’s atelier, gevestigd in een grote etage met een ruim opgezet dakterras. De straatverlichting werpt een zachtgele gloed over de zwoele tropische geurende, en altijd in beweging zijnde stad. Een licht verkoelende bries blaast door de straten. Klashorst is aan het werk, in het gezelschap van een nieuwe Cambodjaanse vriendin en model. Klashorst staart naar de grote doeken, die verspreid langs de muur staan, en werkt steeds kortstondig gewapend met een spuitbus, aan verschillende doeken. Met dansende bewegingen brengt hij korte zwarte lijnen, snelle strepen en kleuraccenten op de doeken aan.

“Deze serie schilderijen van de gemartelde en vermoorde slachtoffers van de Khmer Rouge zijn op de authentieke historische foto’s geïnspireerd”, vertelt Klashorst, al werkend. “Morgen moeten we maar even naar de Tuol Sleng gevangenis gaan, dan zul je beter begrijpen wat ik bedoel en waar dit werk voor staat.”

De Tuol Sleng is de oude Tuol Svay Prey Hogeschool, die in 1975 door de Rode Khmer werd overgenomen voor gebruik door de speciale veiligheidsdienst van Pol Pot. Het gebouw werd door deze dienst gebruikt als gevangenis (S-21) en martelkamer. Hoeveel gevangenen er precies binnen deze muren hebben gezeten, is onbekend. Schattingen lopen uiteen van 14.000 tot 20.000 mensen.

“Het is een verhaal, dat eigenlijk al heel lang in me zit”, vertelt 💔 Klashorst, terwijl we door de hol klinkende voormalige martelkamers lopen en halt houden bij de primitieve houten martelapparaten. “Als kind liep ik ook mee in de anti Vietnam demonstraties”, vertelt 💔 Klashorst. “Toen ik dus eenmaal in Phnom Phen kwam, raakte die geschiedenis me heel sterk, waarschijnlijk omdat ik zelf in Afrika voor langere tijd zat opgesloten. Maar ook eigenlijk al vanuit het verleden van mijn vader, die in een kamp zat in Polen, tijdens de oorlog. Die ouwe, inmiddels tweeënnegentig jaar oud, heeft allerlei kamptrauma’s, waar hij nooit echt helemaal van los is gekomen. In dat opzicht was ik al van jongs af aan opgescheept met een zwijgend trauma binnen mijn familie. En nu komt daar nog de Nederlandse context van die uitzettingscentra bij. Na mijn eerste bezoek aan de Tuol Sleng gevangenis rolden de tekeningen, schetsen en schilderijen eigenlijk vanzelf uit mijn kwast. Ik voel, dat dit iets is, dat ook diep in mij zit. Ik heb de originele foto’s, die hier gedeeltelijk aan de muur en in die vitrines tentoon zijn gesteld als uitgangspunt gebruikt. Bij het museumpersoneel en directie kregen ze in de gaten, dat ik er mee aan het werk was. Vervolgens werd ik benaderd door UNESCO. Om iets te mogen doen in het museum heb je natuurlijk toestemming nodig van de minister van cultuur of zo. Die is nu afgegeven, via de UNESCO, en nu ga ik hier op de bovenverdieping mijn werk exposeren.”

Rond de tijd van de tentoonstelling zijn er ook eindelijk de lang verwachte uitspraken van het Cambodjaanse oorlogstribunaal. Dat maakt het verwerkingsproces van de slachtoffers en de straffen voor de voormalige Khmer Rouge leiders en beulen zeer actueel.

Klashorst “Maar een handjevol mensen heeft deze gevangeniservaring overleefd, hooguit zes of zeven mensen. Zij en hun familieleden krijgen hier geen enkele aandacht, geestelijke hulp of financiële steun. Het leven gaat door en er sterven hier regelmatig nog grote groepen mensen, zoals onlangs op die brug over de Mekong rivier. Hup, driehonderd doden en plus gewonden. De volgend dag is alles weggeruimd. En gaat het leven weer door.”
“Ik werk nu nauw samen met een van de overlevenden, Chou Meiy. Die man komt nog dagelijks in de S21 gevangenis, iedere dag met zijn brommertje om twee uur. Hij is dus nooit echt vrij gekomen. Ik praat met hem en kom zo meer en meer over die tijd, en het leven ten tijden van de Khmer Rouge te weten.”

Heart of darkness

💔 Klashorst is zich ervan bewust, dat zijn Cambodjaanse werk bij sommigen scepsis zal oproepen. “Ik sta nog altijd bekend als die blote vrouwen schilder. Na duizenden schilderijen van allerlei naakte dames, die ook allemaal een persoonlijk verhaal hebben – en ik ga daar dan ook diep, letterlijk heel diep op in – kreeg ik daar eigenlijk wel genoeg van. Na letterlijk duizenden van die verhalen en aansluitende, soms slopende affaires, word je daar heel moe van. Het voordeel bij het maken van deze portretten is, dat die mensen dood zijn. In mijn atelier staan nu de doeken die min of meer af zijn, en staren die dode ogen mij aan. Ik voel daarbij wel een emotionele druk. Want wanneer ik iemand schilder dan word ik ook die persoon. Als iemand een zenuw tic heeft bijvoorbeeld, dan krijg ik die ook. Maf, niet? Mijn manier van schilderen is geen -isme. Ik ben helemaal los van die Amsterdamse kunstwereld. Al jaren geleden ben ik uit die incestueuze wereld gekropen. Dat komt volgens mij mijn werk alleen maar ten goede. Ik voel me onafhankelijk. Het is niet gemakkelijk, maar ik ben wel helemaal mijn eigen man, werk niet voor ‘de markt’, die ingedutte kunstscène. Die heeft mij sowieso nooit geboeid, ik moest er eigenlijk nooit iets van hebben. Of ik nu in het Stedelijk museum hing of ergens in een galerie in New York. Ik schilder liever onafhankelijk vanuit de jungle, the heart of darkness, om het zo maar eens te stellen. Wat al die commerciële kunst types er van vinden, boeit mij niet. Een serie portretten als deze is qua stijl vast al eens eerder gedaan. Die met spuitbus gemaakte hersengolven voegen er een abstract element aan toe. Ik word één met de verf, de spuitbus en het doek, en transformeer dan mee in het schilderij. Als ik schilder zit ik soms, geestelijk compleet vast, alsof ik in een van die kleine cellen, die ze hier in de Tuol Sleng hebben zit. Letterlijk. En voel ik de pijn en wanhoop, die hier tussen deze muren heeft rondgewaard. Ik hoop, dat de bezoekers, dat straks ook zullen voelen, en dat de slachtoffers op een of andere manier weer tot leven zullen komen, snap je?” Klashorst kijkt me vragend aan. “Dit kunstproject is mijn bestemming geworden, zo voelt het. Hier heb ik eigenlijk mijn hele leven voor gewerkt.”

We lopen samen zwijgend door de zalen van het martelmuseum en willen net vertrekken als er een tropische stortbui losbarst. We vluchten snel terug naar een van de zalen van het museum. In een naargeestige hoek van de zaal staat een vitrine, vol gestapeld met schedels, die ons aanstaren. Lege bruine oogkassen en de doorboorde schedels van een vermoorde generatie kansloze Cambodjanen. Terwijl ik huiver, en een rilling van afschuw onderdruk, is 💔 Klashorst via zijn mobieltje alweer in gesprek met een van zijn nog springlevende modellen. “Yes! What baby? You need phone, again why? I gave you one yesterday. You lost it, OK, we talk later. I am busy now. Yes working. No not with her. No, no, working with Holland journalist, OK!”

Eerder gepubliceerd in HP/De Tijd Magazine, januari 2011.

Michael Klinkhamer’s Photography and Writings, mei 29, 2011

https://klinkphoto-info.blogspot.com/2011/05/Peter–Klashorst-in-Phnom–Phen–Cambodja.html

Peter Klashorst is met Petrus van de Klashorst en Peter Classhurst

Two more pages from upcoming book Dirty Diaries

Two more pages from upcoming book Dirty Diaries by Peter Klashorst, lay-out André Both and publisher Jaap Holtzapffel.

Frederick Marlowe van de Klashorst, pagina’s uit Klashorsts Dirty Diaries, uitgegeven door Jaap Holtzapffel (foto Facebook)

Nun again, pagina’s uit Klashorsts Dirty Diaries, uitgegeven door Jaap Holtzapffel (foto Facebook)

Facebook, 4 december 2019, 22.30

Reacties:

Andre le Blanc
Kan niet wachten tot ik mijn exemplaar kan bekijken.

Joop Stoop
Toch knap, dat je jezelf in de rol van Jezus plaatst, dat doet de paus ook. Hij krijgt de paljas aan en die word dicht gestoken met zilveren spijkers en word zo Jezus op aarde, ik denk, dat de heilige mis en het uitdelen van de hostie ook die rol vervult, je onderzoekt het wel heel erg vanuit jezelf en door waarschijnlijk je achtergrond, je kruist je als ware met het geloof, en waren bedoeld om medelijden (rot woord) op te wekken, en misschien om compassie bij te brengen.

Peter Klashorst
Joop Stoop Ik denk, dat het hele idee van het christelijke denken draait om empathie. Je identificeren met de underdog. Het verhaal van Jezus gaat over een man, die in armoede leeft, lief heeft en toch wil boeten, lijdt voor andermans zonden.Je daarmee vereenzelvigen is, denk ik, de essentie en het hoopgevende van het verhaal van Jezus. Daar gaat mijn schilderij over. Het gaat niet over Peter Klapworst, maar over ons allemaal!

Martin Windhorst
Shit, ik kan het uitvergroot op mijn debiel wordende smartphone net niet lezen.
Ik kan ook niet wachten tot het uit is.
Hopelijk net zo goed als Kunstkannibaal.

Auke Wieringa
Het boek is nog steeds te bestellen op http://www.peterklashorst.com

Dirty Diary, Confessions of a Cunt Cannibal Pre-sale 60 euro, inclusief tekening van Peter Klashorst (foto klashorst.com)

https://www.facebook.com/klashorst

The two pages from the upcoming illustrated Classic Cunt Cannibal Book

The two pages from the upcoming illustrated Classic Cunt Cannibal Book censured for Facebook children. The book is for adults !

Monaisha, pagina’s uit Klashorsts Dirty Diaries, uitgegeven door Jaap Holtzapffel (foto Facebook)

Caravaggio, pagina’s uit Klashorsts Dirty Diaries, uitgegeven door Jaap Holtzapffel (foto Facebook)

Facebook, 4 december 2019, 08:02

Reacties:

Peter Shoe
Morgen is het Sinterklaas.

Arjan Boes
Waar hangt Jaap uit eigenlijk? Ik zie al een hele tijd niks van hem.

Petrus van de Klashorst
Arjan Boes Spoorloos verdwenen.

Michael Klinkhamer
Oom Jaap is nu in Phnom Penh, Cambodja, geil aan het chillen met een paar leuke kinderen. De pedo oom met een iPad, dat soort hopeloos gedoe.

Petrus van de Klashorst
Michael Klinkhamer Jij en ik houden ook van jonge dames. Ik hou niet van seks met kinderen, maar mensen, die van kinderen houden, doen vaak wel goed werk. Aaien mag, geloof ik. Veel van die kinderopvang in Azië wordt gedaan door pedofielen. Begrijpelijk, want bij hen is de liefde voor het kind groter dan bij andere mensen, die liever voor hun eigen kinderen zorgen. Zo lang ze die kinderen niet neuken, lijkt het me een prima oplossing. Jij en ik gaan geen kinderopvang doen. Wij willen liever jonge meiden opvangen wat we ook doen. Dat mag al hoewel er soms ook raar tegen het leeftijdsverschil wordt aangekeken. En kwaad van gesproken. Kortom kinderen met je iPad laten spelen is top. Geef die kinderen aandacht. Jij en ik doen het niet.

Michael Klinkhamer
Petrus van de Klashorst Hou toch op man!

Michael Klinkhamer
Petrus van de Klashorst Ome Jaap, harde lul, appel, geeft geen reet om die kids, zit daar met jochies van zes op schoot te droog appelen.
Of dat hoop ik dan maar. Politie hier heeft hem al lang in het vizier. Gelukkig heeft hij jou als moraalridder!

Evelien de Viet
Arjan Boes Geblokt door Facebook, heb ik me laten door Peter Klashorst. Ik vond het ook al verdacht stil. 😉😋

Peter Klashorst
Michael Klinkhamer Wat is de motivatie van volwassen mannen om met kinderen op een obsessieve manier om te gaan kun je je afvragen. Ik denk, dat dat vaak gedreven wordt door de liefde voor het kind. Als je pedofilie in goede banen leidt is het positief. Je ziet dat veel in Cambodja. Pedofielen, die goed werk doen en kinderen bescherming en liefde geven. Als ze hun seksuele geaardheid niet praktiseren is er niks aan de hand. Iemand moet voor die kinderen zorgen en de overheid doet het in die landen niet.

Michael Klinkhamer
Peter Klashorst Ja, what ever. Laat hij verder niet lulkoek over mijn leven uitkramen. Verder!

Peter Klashorst
Michael Klinkhamer Wat zegt ie dan? Ik ben niet de baas over Jaap, gelukkig, dus wat hij zegt en doet is zijn eigen verantwoordelijkheid. Ik ben niet zijn adviseur of vader of zo en ik zit in Afrika dus Cambodja is ver weg, zijn mijn vriendinnen me nog trouw? Hou jij dat in de gaten?

Michael Klinkhamer
Peter Klashorst Het is een gal bak, dat weet jij ook. Jij laat je graag naaien, dus verder verwacht ik niets van jou. Verder kan het mij ook een worst wezen wat die rat allemaal uitkraamt. Je vriendinnen zijn radeloos en depressief sinds jij voor Afrika hebt gekozen.
Ze zijn wanhopig en woedend op jouw ontrouwe gedrag.

Peter Klashorst
Michael Klinkhamer Ik kom snel terug. Ben het moslim gedoe zat. Kan ik me weer door hen laten naaien?

Michael Klinkhamer
Peter Klashorst Jij kan je heerlijk laten naaien hier, altijd geil in de Phnom Penh Hilton. Misschien moet je radicaliseren en is Gambia wel leuker. Beetje hardcore pedofilie erin gooien. Kan dhr. Droogappel daarheen gaan de volgende keer.

Petrus van de Klashorst
Michael Klinkhamer Hier mag niks. Geen seks voor het huwelijk en zeker geen homo gedoe of onder de 18. Zal wel allemaal gebeuren, maar stiekem. Dus niks voor jouw goede vriend Jaap H., denk ik.

Michael Klinkhamer
Petrus van de Klashorst Ook niks voor mij. Kom maar gezellig hier rond neuken dan.

Peter Klashorst
Michael Klinkhamer Ik heb wel weer ontzettend zin in een whiskey cola en een mooie meid op schoot. moslim zijn is leuk, maar niet langer dan een paar dagen.

Michael Klinkhamer
Gelukkig had je een opblaasbare hengst gekocht, die kan wel in je handbagage mee naar Pomp Pen.

Peter Klashorst
Michael Klinkhamer Kan met DHL mee voor slagerij Klinkhamer.

https://www.facebook.com/klashorst

A few pages from upcoming Dirty Diary book

A few pages from upcoming Dirty Diary book by Peter Klashorst, design Musa Toubab and publisher Jaap Holtzapffel.

Untitled, pagina’s uit Klashorsts Dirty Diaries, uitgegeven door Jaap Holtzapffel (foto Facebook)

Facebook, 6 december 2019

Reacties:

Willem Odendaal
Ziet er wel heel gaaf uit, zeg!

Peter Shoe
Tijd voor de koffietafel!

Mattijs van den Bosch
Het boek, dat blijkbaar niemand mag bestellen. Ik had mij voor de  intekenlijst opgegeven, maar werd er destijds zomaar afgehaald (en geblokkeerd op Facebook) door de heer Holtzapffel, omdat ik het lef had te vragen wanneer het boek dan wel zou uitkomen.

Petrus van de Klashorst
Mattijs van den Bosch Ik hoor niks meer van Jaap, de uitgever. Ik ben bezig met de layout. Het boek komt er, maar wie het wil laten drukken, weet ik op dit moment niet. Misschien zet ik het wel gratis online, dan ben ik van het gezeik af en kan iedereen, die het wil downloaden, dat gewoon doen. Kunst voor het volk !

Peter Shoe
Prima idee wat mij betreft. Mijn betaling aan Jaap zie ik maar als sponsoring. Gaan we even viraal met het boek. En ik hou plaats over op tafel.

Jan Eduard Romeijn
Mattijs van den Bosch Mijn ervaring met dit fenomeen is, dat het op zijn potekes terecht komt. Voor de tekst is ’t lollig als Peter het online zet, doch voor de plaatjes heb ik het liever horizontaal op mijn koffietafel. Jaap Holtzapffel, wânnear?

Peter Klashorst
Ik hou meer van fysieke boeken dan digitaal, maar het is ontzettend duur om zo een boek te laten drukken en dan moet je het ook nog voor veel geld verkopen. Dus enorm gezanik met uitgevers.

Jan Eduard Romeijn
Peter Klashorst Komt tijd, komt raad.

Peter Klashorst
Jan Eduard Romeijn Je afhankelijk opstellen van anderen is vaak geen goede tijd en aan te raden plan. Ik doe dat eigenlijk nooit. In dit geval wel en het was een goed initiatief van Jaap, maar te ingewikkeld. Dus rammen maar !

Jan Eduard Romeijn
Peter Klashorst Wat niet wegneemt, dat dat wat je plaatst van dit project er zéér gelikt uitziet, mien jong, zéér zéér!

Jan Eduard Romeijn
Peter Klashorst PS ik hou óók van boeken

Peter Klashorst
Jan Eduard Romeijn Ik vind het prettiger om een papieren boek te lezen, maar een boek als dit laten drukken kost enorm veel geld. Ik zie het niet gebeuren.

Jan Eduard Romeijn
Hm. Positief.

Jan Eduard Romeijn
Dokter, mijn beste Peter, ik ken u als een integer man.

Jan Eduard Romeijn
Als ik even reken, met in mijn achterhoofd de prijzen van eigen drukwerk, schat ik, dat voor 1.500 exemplaren van 144 blafzijden, zoals dit er naar uitziet, er € 35.000 nodig is. Eigen berekeningen nog?

Petrus van de Klashorst
Jan Eduard Romeijn Het wordt ongeveer 350 pagina’s.

Jan Eduard Romeijn
Hallo, hallo! Hier het mannetje van de radio. Kan een luisteraartje misschien nog eventjes € 75.000 ophoesten? Het gaat om Kunst! 🙏

Peter Klashorst
Jan Eduard Romeijn Haha…

Beulah Enser
Online? No way! Ik kan nu echt geen slecht nieuws hebben hoor 😳

Peter Shoe FF aan China vragen: http://www.printedinchinaonline.com/Hardcover_books-printing

Peter Shoe Deze ziet er professioneel uit: https://www.chinaprintingexport.com/2019-customized-high-quality-hardcover-book-with-bo-viewdetails13475.html?fbclid=IwAR3PLu669jMBvs9ygYEwDwYrZvL9p6b2OOXe8y4sYzuF-ASb_pvXysk6Ojk

Peter Klashorst
Peter Shoe Bedankt!

https://www.facebook.com/klashorst

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Michael+Klinkhamer
https://robscholtemuseum.nl/?s=Cambodja

https://robscholtemuseum.nl/?s=Dani%C3%ABl+Groen
https://robscholtemuseum.nl/?s=Koos+Dalstra
https://robscholtemuseum.nl/?s=John+Studulski
https://robscholtemuseum.nl/?s=Paul+Blanca
https://robscholtemuseum.nl/?s=Peter+Klashorst
https://robscholtemuseum.nl/?s=Jaap+Holtzapffel
https://robscholtemuseum.nl/?s=Oscar+Hammerstein
https://robscholtemuseum.nl/?s=Eef+Hoos