Maud Oortwijn – Rob Scholte: Niet aangevallen door kunstenaars maar door de macht, is mijn tweede indruk
Ik was er niet bij in 1994. Online kan ik enkele interviews vinden over de aanslag op zijn benen. In café de Laurierboom vertellen ze me, wat ik in de kranten en het boek van Korterink ook hoor (Hoe betrouwbaar zijn beide?). Ik lees en hoor over beschuldigingen naar “kunstvrienden”. Niet mijn wereld. Ik hoor over schulden, louche vastgoedmannetjes, coke, vriendinnetjes, “meisjes” en jaloezie. Misschien moet ik na al die jaren Gimmick! opnieuw lezen. Of juist niet. Ik geloof er niet in. In niemand. Getuigenissen in de media zijn weinig waard in terreurzaken die véél in de media komen. Wat er dan overblijft is de logistiek van de bom en het autowrak. Daar kan ik weinig over vinden nu, 21 jaar later. Wel de logistiek op het hoogste niveau, net zoals in mijn eigen zaak. De cirkel is niet rond.
In 1989 schreef Joos Zwagermans Gimmick! waarmee zijn naam als schrijver definitief gevestigd was. Rob Scholte en Paul Blanca (hoewel onder andere naam) werden in dit boek weggezet op een wijze, waar zij niet blij mee waren: sex, drugs, geld, leugens én kunst. De sfeer was gezet. Het boek werd meer besproken in de media dan Fifty Shades in 2012. Heel Nederland moest en zou dat boek lezen. Iedereen las het ook. Ik ben vergeten wie Gimmick! voor mij gekocht heeft in mijn studententijd, want ik kreeg het cadeau. Dat kán toeval zijn. Hoe dan ook, dankzij de media had heel Nederland Gimmick! in de boekenkast staan, als in 1994 de bom afgaat onder de BMW van Scholte.
In 1990 werd Rob Scholte gevraagd voor de Bienalle die Venezia. Future Dimension was het overkoepelende thema van de Bienalle in 1990. Een waanzinnige kans voor een jonge kunstenaar. Hij betaalde alles zelf, want normaal gesproken verkoop je meer dan genoeg werk. Er is onduidelijkheid over of hij geld geleend heeft om de Bienalle te betalen, maar het heeft hem gekost, dat is zeker. Zijn expositie was in alle opzichten een succes, maar commercieel niet, wat vreemd is. Rob Scholte verkocht bijna niets. Dat kán toeval zijn. In 1990 had hij aldus zijn internationale doorbraak ‘gevoeld’ en hij was daarbij naarstig op zoek naar werk, om de bankrekening weer wat aan te vullen.
Rob Scholte kreeg de opdracht van Fl. 1,6 miljoen aangeboden, om tussen 1991-1995 een muurschildering te maken in Nagasaki, in een replica van Huis ten Bosch. Het moest een zeeslag worden. Hollanders in gevecht op het water. Het werd een zeeslag met een apocalyptische verhaallijn, qua werk en voor de kunstenaar zelf. Het is de grootste muurschildering van de 20ste eeuw. Rob Scholte werd als kunstenaar voorgesteld voor deze klus door Simon Levie, die overigens ook kunstadviseur is van Beatrix. Dat kán toeval zijn. Ik ga ervan uit dat het hele K-huis op de hoogte was welke jongeman die kolossale schildering zou maken in Nagasaki. Dit is immers een opdracht van historische betekenis, die de internationale betrekkingen tussen Japan en Nederland viert.
Door bovenstaande feiten, krijg ik het idee, dat Rob Scholte niet is gepakt door jaloerse kunstenaars die boos zijn vanwege coke, wat geld of een ex-vriendinnetje. Die man is zeer waarschijnlijk gepositioneerd eind jaren tachtig, om enkele jaren later -voor het oog van heel Nederland- neergesabeld te worden. Het móést een aanslag worden, waar gans het volk zich nog jaren over zou verbazen en waar iedereen het over zou hebben. Dat is dan gelukt.
Bij de weg. Wat deed het K-huis in die tijd? Beatrix was sinds 1980 Koningin. Willem zat in het leger en studeerde in Leiden. Beatrix en Willem lieten zich beide adviseren door huisvriend/voogd en hofadvocaat Frits Salomonson. Toevalligerwijs was deze zelfde Frits Salomonson in 1989 een advocatenkantoor begonnen samen met Oscar Hammerstein.
Die laatste is de man die een vergelijkbare blauwe BMW had als Scholte, waardoor er vanaf dag één gespeculeerd is over een mogelijke verwisseling. Rob Scholte kreeg daardoor na drie dagen geen politiebescherming meer, maar Oscar Hammerstein werd gezien als een mogelijk target. Het was 1994. Het was 1984.
ps. De foto van Frits Salomons en Oscar Hammerstein is genomen op het jaarlijkse Koningsavond feestje van Oscar Hammerstein himself genaamd “Keizers aan de Heren”, op de avond voor Koningsdag (voorheen Koninginnedag). Dit jaar was het extra feestelijk voor Oscar, vanwege de Koninklijke onderscheiding die Willem-Alexander meende aan Oscar Hammerstein te moeten geven: “Het had Zijne Majesteit de Koning namelijk behaagd Oscar Hammerstein te benoemen tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau.” en “Het verraste dan ook niet dat vele vrienden van de koninklijke familie aanwezig waren. Zoals oud-grootmeesteres Martine Labouchere en oud-advocaat van het Koninklijk Huis, Frits Salomonson”, aldus HPDeTijd.
De Bovenkamer, 24 December, 2015
Responses:
Skidoo Sjakie says:
27 December, 2015 at 13:02
Als je werkelijk op zoek gaat naar de daders, dan ben je helemaal op het verkeerde spoor.
De Oranjes hebben geen motief.
Bovendien wil ik nog beweren, ook geen gelegenheid, maar dat geloof je niet.
Ik meen met enige zekerheid te kunnen inschatten dat het motief op de aanslag was, het belemmeren van contact tussen Japan en Nederland. Een 100% politiek motief dus. Moord was het doel, maar Rob overleefde het. Rob hij kreeg een lichaam als van een Zen Boeddhist die mediteert, zodat de aanslag eerder het contact tussen Holland en Japan versterkte, in plaats van saboteerde, wat de bedoeling was.
Bronnen:
De reden voor de goede relatie tussen Japan en Holland in dit hoofdstuk gegeven door Avro Manhattan
http://www.reformation.org/chapter18.html
De reeds genoemde daders in een eerdere moordaanslag die wel gelukte, te weten op Abraham Lincoln.
http://www.truthontheweb.org/abe.htm
Jimmy is Back says:
28 December, 2015 at 21:25
http://www.uchiyama.nl/nggods3.htm
De link met Japan is er inderdaad. Het Boedha beeld. De verlichte. In Japan is Boedhisme groot