Jacques van Velzen – Mail aan Rob Scholte & Lijsje Snijder, 5 maart 2020

Beste Rob en Lijsje,
Wat een fijne dag!
Het heeft mij enorm goed gedaan, ons samen zijn de afgelopen week. Dit keer geen omwaaiende bomen op de prachtige kronkelwegen, door duinen en bossen. Neen, een prachtige zon overgoten vroege voorjaarsdag en bomen gevuld met fluitende vogeltjes bij het ontwaken. De storm, die de vorige afspraak deed wegblazen, maakte het deze dag dubbel de moeite waard. Het had zo moeten zijn.
Ook nu bleek, dat het stukje toeval, geen toeval kan zijn, als je ziet hoe alles in elkaar grijpt om je vastgepind te houden aan je “lot”’, jouw bestemming. Daarin is natuurlijk wel enige beweging of speelruimte vanzelf. Maar veel minder dan menigeen wil doen geloven. Men houdt zich liever krampachtig vast aan de façade van hun werkelijkheid. Het geeft een gevoel van veiligheid. Een schijn veiligheid. Een werkelijkheid, die overeenkomst met hun geconditioneerde decor. Maar als het lukt om uit te zoomen, dan blijven je ogen geopend en ben je in staat om alle toevalligheden om je heen als leidend te ervaren of beleven. De ervaring zelf is, waar alles om draait. Tot zover over de storm.
Ik weet, dat je er niet van houdt om over je ongeluk te praten, de aanslag, en meer nog de gevolgen daarvan. Immers velen voeden zich sensatie belust op een haast vampier-achtige wijze met jouw ervaring, een soort van McDonald’s hap, om vervolgens weer verder te gaan met het zinloze, maar voor mij is het van grote waarde.
Over zes dagen is mijn been er af. De amputatie is dan een feit. Het is toch fijn om daarover met jou te kunnen en mogen reflecteren. Het is een lang proces voor mij geweest, dat is het wezenlijke verschil met wat jou abrupt is overkomen. Het een is niet met het ander te vergelijken, maar het helpt mij toch enorm om te weten wat jij hebt mogen ervaren vanaf het moment je jouw benen kwijt was.
Ik heb enorm moeten lachen, Rob. Toen je me vertelde over je eerste protheses. Omdat Micky op hakken wat langer was dan jij, besloot je de protheses enkele centimeters langer te maken. Het resulteerde in een soort van op stelten loperij. Dat beeld komt bij herhaling soms nog voorbij, en steeds moet ik er weer om lachen.
Mooi, man. Omdenken op en top. Dat vind ik zo prachtig van je. Dat het een lijdensweg is op heel veel vlakken, weet ik zelf best wel. Maar humor maakt alles goed. Humor is het enige juiste, wat mij betreft, om elke pijn, leed of kwelling van het moment wat lucht te geven. Je staat al met twee benen in je graf. Die symboliek laat me niet los in verband met volgende week. Het spreekwoord met één been in je graf staan komt wel heel mooi tot zijn recht straks. Feitelijk is er al een deel, dat in het hiernamaals is. Een fascinerend gegeven, waar ik nog eens uitgebreider met je over wil praten, mocht het zo ver zijn.
Het is gelukkig niet zo, dat jouw beperking, of die van mij, bepalend zijn in ons samenzijn. Het heeft er eigenlijk ook nooit toe gedaan. Los van het stukje herkenning en erkenning, dat van grote waarde is voor mij. Kijken we eigenlijk altijd overheen. Zoals ook iedereen in mijn directe omgeving, dat doet.
Mijn broer, verschillende vrienden en familieleden vragen mij wat ik voel, of hoe ik er mee omga, met dat wat mij te wachten staat. Zoals ik al zeg, is humor wel heel belangrijk, maar dat is niet leidend. Meer een medicijn. Het is vooral de ervaring, die ik omarm. Ik leef mijn leven voor elke ervaring, want dat is waar alles om draait. Mentaal ben ik er goed op voorbereid en mijn zelfredzaamheid wordt er niet minder om, door mijn jaren lange rolstoelgebruik. Voor mijn kinderen is alles goed geregeld voor de tijd, dat ik in het ziekenhuis lig en de revalidatie erna. Verder is het voor mij nu aftellen.
We hadden het ook nog over de huidige paniekzaaierij, het Corona Virus. Ik erger mij er al vreselijk aan, dat alles en iedereen zich zo laat meeslepen. Alle aandacht, die als enig doel heeft angst en paniek te zaaien, vind ik nog tot daar aan toe, maar dat het allemaal als zoete koek wordt weggehapt door ministers met lagere school briefjes in de Media verdraag ik nog maar net. Toen ik bij thuiskomst in de schoolbrief van mijn kinderen een uitleg las over hoe om te gaan met het Corona Virus, zakte mijn broek echt af, tot op de grond.
Het enige, dat nog ontbreekt zijn de verplichte KONTKAPJES. Enig idee hoe schadelijk al die darmproducties zijn binnen een straal van drie meter?

Ik hoop jullie weer snel te zien. Bedankt voor de waardevolle bijdrage aan dat, waarmee ik bezig ben.
Jacques van Velzen

Meer informatie
https://robscholtemuseum.nl/?s=Jacques+van+Velzen
https://robscholtemuseum.nl/?s=Micky+Hoogendijk
https://robscholtemuseum.nl/?s=Corona+Virus
https://www.google.com/search?client=firefox-b-d&q=KONTKAPJE
https://robscholtemuseum.nl/Jacques–van–Velzen-afstammeling-van-Gerardus–van–Velzen-mail-aan-Rob–Scholte–Lijsje–Snijder-over-de-moordenaar-van-Floris–V/