Jaap Pleij – Dankzij dochter Daniëlle kwam Theo Sijthoff in Essen terecht
Roosendaal – Dramatischer en triester kan het niet. Jonge Feijenoord fan komt onder begeleiding van ‘ome’ Jan Boskamp na de bevrijdende bekerzege van zijn ‘kluppie’ in euforische stemming thuis, praat er onder het genot van een hapje en drankje in Dordrecht ongetwijfeld nog een tijd over na met ma en pa, totdat moeder uiteindelijk een seintje geeft, dat het nu wel tijd is om naar bed te gaan, morgen wacht er immers weer een drukke schooldag. Jonge fan valt na lang woelen eindelijk in slaap en moet ’s ochtends tot zijn verbijstering constateren, dat zijn moeder nooit meer wakker zal worden.
Paniek alom, en het praatprogramma, waar pa aan verbonden is, besluit terecht om ’s avonds een aangepast, ingetogen en ingekort programma te brengen. Lange tijd lijkt dat voornemen goed uit te pakken. Hoewel het op zich natuurlijk zeer onwerkelijk is om onder die omstandigheden over zoiets onbenulligs als voetbal te praten, houden de heren Genee, Derksen en Kieft zich keurig aan de erecode. Voor de ‘heer’ Kraay Jr. is dat kennelijk toch weer teveel gevraagd. Op een ogenschijnlijk volstrekt legitieme vraag van de gastheer reageert hij op zijn helaas overbekende kinderlijk verongelijkte wijze, waarbij hij zelfs schaamteloos het mannelijk geslachtsdeel van een edele viervoeter in de mond neemt. Zelfs een gepreveld woordje van excuus voor zijn misplaatste gedrag kan er niet vanaf bij de heer Kraay. Jr. Stel, dat de jonge fan deze avond naar een beetje afleiding zocht en – wat zeer logisch is – bij Voetbal Inside terecht kwam en deze volwassene, tevens een goede bekende, zo schaamteloos zag fulmineren op de dag, dat hij zijn moeder moest afgeven. Dat kleurde deze toch al inktzwarte dag voor het joch ongetwijfeld nog een stuk donkerder. Jammer, dat die lege stoel van René van der Gijp die avond niet aan Jan – ruwe bolster, blanke pit – Boskamp was gegund.
Moeder Daniëlle Sijthoff was de dochter van de in 2006 overleden oud wielrenner en modekoning Theo Sijthoff uit Rotterdam. Van der Gijp en Daniëlle gingen in juni 2014 uit elkaar. De oud voetballer zag zijn ex nog regelmatig, ook omwille van hun twaalfjarige zoon Nicky. Ze woonden zelfs in dezelfde straat. ‘Ik kom er nog wel vaak, een paar keer per week eten, maar niet in de zin, zoals het normaal gaat’, liet hij enkele jaren geleden in een interview optekenen. Nicky wilde volgens Van der Gijp op een gegeven moment ook niet anders. ‘Als ik naar meneer zijn zin iets te lang bleef plakken, keek hij me met zo’n scheve blik aan, en dan wist ik wel hoe laat het was.‘ Dat was de inleiding voor zijn vaste slotzin: ‘Joh, wordt het langzaam niet eens tijd, dat je op huis aan gaat’. Danielle had naast Nicky ook nog de zorg voor een oudere dochter van een vriendin. Dat betekent voor de immer olijke voetbalanalist, dat zijn redelijk onbezorgde bestaan er nu hoe dan ook heel anders uit gaat zien. Van der Gijp wilde niet samenwonen en heeft dus nooit met Daniëlle in één huis gewoond.
Theo Sijthoff stierf tien jaar geleden in zijn woonplaats Brecht in België. Als couturier ontwierp hij onder meer kleding voor koningin Beatrix. Daarnaast wisten tal van artiesten en tv persoonlijkheden de weg naar zijn winkel in Rotterdam te vinden. Alle commerciële zeperds ten spijt liet hij zich niet klein krijgen. In een heuse boerenschuur in Essen, juist op de Belgisch Nederlandse grens, net onder Roosendaal dus, opende Sijthoff in de verre herfst van zijn leven. samen met compagnon Ludo Kuipers, een spiksplinternieuwe zaak. Ditmaal in antiek, kunst, kitsch, snuisterijen en (tweedehands) merkkleding. ‘De Grensleggers’ was de naam, die de compagnons aan deze loot verbonden. De avond van de feestelijke opening was er een om nooit te vergeten. Theo paradeerde maar wat trots rond, bracht uitbundig zijn vrouw Tiny onder de aandacht van de massaal opgekomen media en introduceerde haar als ‘Het meisje van mijn dromen’. Op zijn dochters Natasja en Daniëlle was hij eveneens uitermate trots en als fervent vrouwenverslinder betitelde hij zijn matriarchale gezinnetje als zijn ‘drie mooie maîtressen’. Het AD deed als volgt verslag van dit unieke samenzijn: ‘Onder het felle licht van tv lampen verwelkomt het alweer 62 jarige fenomeen, voor de gelegenheid fris gecoiffeerd en gestoken in een maatkostuum van Pierre Cardin, op slag van zevenen de talrijke genodigden. Zo velen. dat echtgenote Tiny een traantje moet wegpinken. Ze zijn er allemaal en kloppen hem in het voorbijgaan bemoedigend op de rug. Echte Sijthoff getrouwen, wapenbroeders door dik en dun, zoals de zangers Lee Towers, Wim Koopmans, Lou Prince en Ellis Chicago, die tevens als spreekstalmeester optreedt. En daar zijn ook (kick)bokspromotor Aad Veerman en entertainer en ex Vrouwenvleugel actrice Samantha. Enkele uren later blijkt acteur Maarten Spanjer eveneens de (snel)weg naar het Belgische grensdorp en voormalig smokkelparadijs te hebben gevonden.
Allemaal ter ere van Sijthoff’s zoveelste wonderbaarlijke wederopstanding. ‘We gunnen het je voor honderdduizend procent’, glundert Lee Towers, alias Leen Huizer aan het einde van een speech. ,’En verder schei ik uit met het lullen uit mijn nek’, roept hij er meteen achteraan. Een vrouw met een laag uitgesneden avondjurk wil klappen, maar vergeet, dat ze een glas champagne in haar handen houdt. Tegen de verzamelde pers, van De Telegraaf tot de roddelmedia en Willibrord Frequin, vertelt de Rotterdamse ex modekoning z’n verhaal, terwijl omstanders geïnteresseerd meeluisteren. Dat hij na alle pijnlijke avonturen in middenstand land blut is en dat er nou eenmaal brood op de plank moet komen. De gedachte voor De Grensverleggers ontstond onlangs op een snuffelbeurs, hier in hetzelfde Essen, toen hij wat spulletjes van dochter Daniëlle zat te verkopen. Letterlijk zwart van het volk zag het er. En gelijk zag Sijthoff het ‘gat in de markt’. “De mensen zijn klaarblijkelijk weer op zoek naar iets warms, kleine dingen, die hun hart stelen. Maar ik verkoop ook schilderijen van Rob Scholte en Herman Brood’. Terwijl de omstanders begrijpend knikken, foetert tv maker Frequin z’n cameraman uit, die even was afgeleid. ’Let op mij, slome’, bijt hij z’n sidekick toe. Wenkbrauwen gaan omhoog, zo’n Frequin is inderdaad geen gemakkelijke. Later, weggedoken in een diepe fauteuil, meldt Sijthoff, dat De Grensverleggers absoluut z’n ‘laatste démarrage‘ is. Op zeker, niemand, die daaraan hoeft te twijfelen. ‘Ik ga hier voorgoed naast de open haard zitten en zal me ’s avonds innig tevreden huiswaarts spoeden’. En dan, met een stellige blik: ,’Geloof me, zoiets als dit kan Theo doen tot hij tachtig is’. Het bereiken van de tachtig was de op 6 februari 1937 geboren Sijthoff net niet gegund, maar dat hij een rijk gekleurd leven heeft geleefd, staat buiten kijf. Kort na de opening mocht ik Theo interviewen voor een van de vele weekkranten, waarvoor ik actief ben geweest. Hij had toen net een single cd met componist pianist Hans Vermeulen opgenomen. De Grensverleggers was bepaald geen doorsnee kringloper. Tevreden aan zijn pijp lurkend wees Theo me op een oude roestige badkuip in de hoek van het pand. ‘Het gerucht gaat, dat Napoleon zelf nog heeft gebadderd in dat kuipje. Toen ik, dat hoorde, ben ik er meteen in gaan zitten. De mogelijkheid om ‘fysiek’ – al zit er dan een paar honderd jaar tussen – met Napoleon in contact te treden, liet ik uiteraard niet lopen. Als je zin hebt, mag je ook best even plaatsnemen, hoor’, zei hij uitnodigend. ‘Waarom ook niet’, onder dankzegging greep ik dit buitenkansje meteen aan. Napoleon heeft zich er dan waarschijnlijk wel nooit in gereinigd, dat het hier om een achttiende eeuwse kuip ging, was door de deskundigen al lang vastgesteld, getuige het certificaat van echtheid aan de muur. Helaas was Theo toen nog maar een korte tijd beschoren om grensverleggend te werk te gaan!
Dichtbij, 05 maart 2016