Henriette Bucciarelli – Ook mevrouw Bulte dwaalt door het leven (60): De prijs

Het voormalige Rob Scholte Museum in Den Helder, nu met groene vlag van Aannemingsbedrijf A Tuin (foto Henriette Bucciarelli)

Soms past een gebouw iemand als een jas. Mevrouw Bulte steekt het station van Den Helder over en ziet daar weer het gebouw van het Rob Scholte Museum. Wat was het daar altijd interessant. Er was zoveel enthousiasme van de eigenaar, Rob Scholte. Hoe hij met schoolklassen door de zalen racete en de verwondering van de kinderen ving met zijn blote handen.
En dan nu, al meer dan twee jaar staat het gebouw zinloos leeg. Er is nog geen spijker ingeslagen, geen likje verf aangebracht. Terwijl er toch met grote politie overmacht ontruimd werd. Het gebouw moest buitengewoon dringend voor andere doeleinden ingezet worden. Het zou eerlijk zijn verkocht aan de hoogste bieder. Die laat uit eerbied wel een groene vlag wapperen, ter herinnering aan de fiere, rode vlag van Rob Scholte. Dat verheugt mevrouw Bulte. Maar verder ziet mevrouw Bulte niet zo gauw, wat het hoger doel is, dat de nieuwe aanbesteder met het gebouw voor ogen heeft. Welk doel is nu hoger, dan het Rob Scholte Museum? Mevrouw Bulte is heel benieuwd.
Je maakt zoiets toch niet vaak mee, dat een Kunstenaar zo dicht benaderbaar is. Dat iemand in zijn eigen Museum leeft. Met de ouderenbond heeft ze er nog wel een rondleiding meegemaakt. Dan begrijp je pas, wat er voor gedachtegoed achter zijn verzameling zit. Iedereen stond twee uur later duizelig buiten.
Het gebouw staat er berustend bij als een berg, die gelaten de Wereld beschouwt, wetende, dat de mens nu eenmaal niet weet wat hij doet en moet worden vergeven.
De mensen fietsen er zwijgend langs. Niemand wil zien, waar alle kleinzieligheid en jaloezie toe geleid heeft. Het gebouw ligt er als een goedmoedige reus bij, vastgepind door lilliputters. Van binnen is het uitgehold, maar de expositieruimte staat er onaangeroerd bij. De dichtgeplakte ramen herinneren nog aan de dictatoriale coup. Groeten uit Den Helder staat er temerig bij. Ach, nou ja. Werk van kwajongens natuurlijk.
Hoe de geschiedenis zich steeds herhaalt! Was Rembrandt ook niet naar de Rozengracht verbannen. Had men toen ook niet de ogen gesloten voor de culturele rijkdom, die hij verspreidde? 
Mevrouw Bulte steekt over naar het plein en heeft dringend troost nodig. Ze besluit in het park even neer te strijken, terwijl ze mijmerend uitkijkt op de dichtgetimmerde ramen van het gebouw. Het is een soort wollig spaanplaat. Zo armoedig en lelijk.
De mensen lopen stug door en doen, of ze het niet zien. Ze bezoeken het kleine beetje centrum, dat er nog over is. Wat winkels en een bloemenstal. Ze zijn druk in de weer met het negeren en nergens over na te denken. In een Marinestad heeft de kapitein nu eenmaal altijd gelijk.
Later zal de geschiedenis de waarheid wel boven tafel krijgen. Het is een kwestie van accenten leggen, bepeinst mevrouw Bulte. Alle dingen kunnen steeds vanuit een andere hoek beschouwd worden. Een profiteur, die zijn schulden niet betaald, of een huurder die willens en wetens onrechtmatig behandeld wordt? Eentje, die voor een dubbeltje op de eerste rij wil zitten of iemand, die heel zijn bezit en leven inzet om iets groots op te zetten?
Hij had natuurlijk heel makkelijk wat kunst kunnen achterhouden als appeltje voor dorst. Hij had natuurlijk die elektriciteitsrekening kunnen betalen. Maar hij geloofde in rechtvaardigheid. Misschien, dat de mensen daarom zwijgen. Zoveel inzet maakt je sprakeloos.
Natuurlijk kan mevrouw Bulte niet alles weten. Wie wel? Wie is overal bij? Maar als je gewoon naar de naakte feiten kijkt. Zoals hij als een misdadiger een gebiedsverbod kreeg! Wat had hij nu precies misdaan? In het ergste geval zou je kunnen denken, dat hij een goede plek zocht voor zichzelf en zijn verzameling. Maar hoe verkeerd is dat? De gemeente kwam zelf met het voorstel nota bene.
En dan zou hij een plek om te wonen hebben gekregen in het gebouw? Nou, nou. Wat zou dat? Het mes snijdt aan zo veel kanten. Veel vrijwilligers waren enthousiast en hadden zo wat sjeu in hun leven. Bezoekers kregen een uniek Museum, waar zoveel meer mocht. Mensen van allerlei pluimage kregen aandacht en een warm onthaal. Een cultplek.
Maar ja, de kranten hebben de accenten net even anders gelegd. Want reken maar, dat mevrouw Bulte dat met haar simpele garnalenverstand wel opgemerkt heeft. De redenen daarvoor kun je alleen maar gissen. Met objectiviteit heeft er weinig mee te maken. Misschien zijn ze bang. Van wroeters in de zwarte krochten van de macht moeten ze niets hebben. Mevrouw Bulte vindt het ook moeilijk als de dingen allemaal naar boven gehaald worden. Wat niet weet, wat niet deert. Je komt er toch niet achter, wat waar is en wat niet. Liever volgt ze de zonnestraaltjes, die lieflijk op de keitjes vallen. Grootmoedig en zonder bijbedoelingen schijnt de zon. Wie van de schaduw misbruikt maakt, doet dat helemaal zelf.
Mevrouw Bulte slaakt een diepe zucht. Maar die Scholte is er de mens niet naar om uit angst voor repercussies zijn mening onder stoelen of banken te steken. Zijn hele leven lang heeft hij daar voor moeten boeten. Geen gedraai, geen politiek zwijgen. Of je het er mee eens bent of niet, daar moet je bewondering voor hebben. Maar niet alleen hij betaalt de prijs. Diezelfde mensen, die hem koste wat het kost, tot zwijgen willen brengen, riskeren veel. Met wat voor ziel staan ze straks voor Gods altaar? Opeens ziet mevrouw Bulte een meneer voor zich in een strak kostuum. Hij wordt voor Jezus geleid en steekt joviaal zijn hand uit, maar Jezus zegt ‘Wie bent U? Mijnheer Schuldig? Ken ik niet! Keer U maar weer om!’
En de prijs, die de stad betaalt? Niemand wil een hol karkas. Waarom zouden ze meer luxe flats gaan bouwen in een stad zonder inwoners met centjes en vertier? Nee, nee, driewerf nee! Geen weldenkend mens laat dat gebeuren.
Mevrouw Bulte haalt diep adem. Uiteindelijk moet iedereen de dingen aan de lieve Hemel overlaten. Wie kan samenvloeien met de krachten om ons heen, wordt zo groot van ziel, dat hij alles aan kan. Zijn kern neemt het over. Laten we daar eens het accent op leggen.
Mevrouw Bulte verheft zich langzaam van het bankje en gaat maar eens op zoek naar Jans. Die roept ook altijd, dat alles wel reg sal kom. Nu daar heeft ze gelijk in. Gerechtigheid komt altijd, hoe dan ook!

Meer informatie
https://robscholtemuseum.nl/?s=Henriette+Bucciarelli