Henriette Bucciarelli – Ook mevrouw Bulte dwaalt door het leven (44): Wees maar immuun
Eindelijk is het zover. Mevrouw Bulte beseft vandaag iets, wat ze in theorie al twintig jaar weet. En mevrouw Bulte maar denken, dat het met haar ontwikkeling treurig gesteld is. Maar daar is ze dan. Tot de kern aangekomen.
Mevrouw Bulte schrijft alles in het zwierige letters op. Langzaam en peinzend. Het is net of alles haar zo juist op haarscherpe wijze duidelijk is geworden.
HET HEEFT GEEN ENKEL NUT BIJ HET OORDEEL VAN ANDEREN STIL TE STAAN.
Deze zin schrijft ze in grote letters op een stuk papier en prikt het op een spijker aan de muur. Zie zo. Nu zal ze het voor eens en altijd onthouden.
Oordeel niet. Niet ten goede en niet ten kwade, denkt mevrouw Bulte.
Het is het ego, hè. Dat wil maar gecomplimenteerd worden. En als het niet gecomplimenteerd wordt, dan is de boot aan. Dan mag het al werk, dat we gedaan hebben, geen naam hebben.
Maar als je op de mensen moet wachten, ho dan maar. Ze heeft het levende bewijs in handen. Ja wel! Want er is niet veel, dat mevrouw Bulte kan, maar ze heeft toch enkele uitschieters. Ze kan bijvoorbeeld al haar hele leven rijmen en dichten. Zonder haar hemd op te lichten. Ha, ha. En dan zijn er toch altijd weer mensen, die op een heel laag pitje staan, die haar talent aanvechten, negeren en beledigen. Ze voelt een soort woede in haar opkomen, die niet onmiddellijk te blussen valt. Ze kijkt naar het stuk papier.
HET HEEFT GEEN ENKEL NUT BIJ HET OORDEEL VAN ANDEREN STIL TE STAAN.
Want van wie komt dat oordeel, eigenlijk? Meestal van mensen, die er geen verstand van hebben. Ja, af en toe ontmoet je iemand, die vaag iets beseft. ‘Oh, wat kan jij mooi rijmen, Stien!’ En je verheugt je inwendig, maar dat duurt niet lang. Want je zakt alsnog door je knieën door het ‘Je kan voor Sinterklaas rijmen,’ dat erop volgt. Van Willem Wilmink hebben ze nog nooit gehoord. En als ze van hem gehoord hebben, dan denken ze, dat ze zelf die versjes beter zouden kunnen maken. Hoe de mens toch in elkaar zit!
Het was juist zo leuk vanmorgen. Mevrouw Bulte dacht een streepje voor te hebben, toen ze op de bejaardensoos zinnen moesten maken, die rijmden. In groepjes van vier. Nou, juist diegenen, die nog nooit een pen van dichtbij hebben gezien, namen de leiding, hoor. Tot je graf zit je met dat soort lui opgescheept. Als je je normaal gedraagt en niet heel bazig wordt, rollen ze zo over je heen.
Ik dank je de koekoek
in mijn onderbroek
Dat was de winnende zin. Terwijl het zo mooi:
Ik dank je de koekoek,
voor hetgeen de mens zoekt
had kunnen zijn. Begrepen ze niet. Niet goed, zeiden ze. Geen gevoel, hè? Mevrouw Bulte laat haar armen slap langs haar lichaam vallen.
Rondom de klok
doe ik rondjes rond je rok
Dat is toch geweldig? Nee, mocht niet.
Rondom de klok
loop ik met een stok
Oh. Geen enkele poëzie!
En de leiding had haar wel wat meer kunnen ondersteunen. Maar ze willen democratisch wezen. Want ze hebben er zelf ook geen kaas van gegeten. Welnee. Ze weten niet eens wie Shakespeare is. Niet, dat zij het goed weet, maar die lui hebben gestudeerd! Nou, wat hebben ze dan gestudeerd, vraag je je af. Ze lieten haar al in de eerste ronde afvallen! Het is toch om te gillen. Ze zouden Vondel niet eens hebben laten meedoen. Mevrouw Bulte weet alle spreekwoorden zo uit het vuistje.
Maar deze ochtend heeft mevrouw Bulte tot een nieuw inzicht gebracht. Al dat subtiele onderuit geschopt worden, waar ze al haar hele leven mee kampt, heeft een functie. Als ze denkt aan haar zus. Aan die zogenaamde vriendinnen van haar. En de hele rest van de wereld. Die schopten niet, omdat ze het beter wisten. Nee, hier moet ze even goed bij stil staan. Dit heeft verstrekkende gevolgen. Het gaat hier niet om talent of dichtkunst. Dit gaat over dominantie! Zoals bij de apen, daar is ook een hiërarchie. En mevrouw Bulte hoeft niet lang na te denken over haar plaats in de pyramide; geheel onderaan.
Ze heeft zich haar hele leven de kaas van het brood laten eten. Zo is het en niet anders. Misschien was het wel helemaal niet zo, dat zij als een beperkt mens op aarde rondliep. Misschien was zij wel helemaal niet zo beperkt. Mevrouw Bulte klemt haar kiezen op elkaar. De eerste de beste, die langs kwam, nam de leiding over: zo moet je sla wassen. Zo moet je stofzuigen. Allemaal onzin. Mevrouw Bulte beseft ten volle, dat zij haar het leven heeft laten wegnemen. Ze stond erbij en ze keek er naar. Schimmen kun je er de schuld niet van geven.
HET HEEFT GEEN ENKEL NUT BIJ HET OORDEEL VAN ANDEREN STIL TE STAAN.
Ze leest het briefje nog maar eens, maar de woorden dringen niet meer tot haar door.
Dat malle ego heeft veel op zijn geweten, denkt ze. Bij iedereen, ook bij mij. Al ben je een gedrocht. Je wilt je maar manifesteren ten koste van anderen. En wie het hardst roept, wordt de winnaar. Dat is het spel. Doorzie het maar. En een mens moet maar steeds sterk genoeg zijn om onrechtmatige aanvallen van zich af te slaan. Mevrouw Bulte kijkt verdwaasd om zich heen. Ze is op een dood punt aangekomen en moet haar tolletje bewust opzwepen om verder te kunnen gaan.
Ze neemt een pen ter hand en krabbelt in woeste halen:
Wees maar immuun
voor het virus
van andermans gelijk
zich kledend in een rokkostuum
trekt hij jou fijntjes door het slijk
Blijf maar als een kind
onbesmet aan het spelen
onwetend van al het gekrakeel
in je eigen Hof van Eden
Prachtig Stientje. Van mij krijg jij de hoofdprijs!