Heleen van Royen – Speech bij de opening van de tentoonstelling ‘Illusion of availabilty’ van Judith Osborn
The illusion of availability is het vervolg op Everybody is nobody van Judith Osborn. Voor we beginnen wil ik even stilstaan bij de titels van Judith. Vindt u ze ook zo mooi? De titels van de exposities van Judith, daar lik ik mijn vingers bij af.
Woorden zijn mijn corebusiness, ik zeg het u eerlijk, ik ben jaloers op de titels van Judith. Everybody is nobody. The illusion of availability. Volgens Google Translate betekent dat Iedereen is niemand en De illusie van beschikbaarheid. Het zijn gelaagde titels. Zeker in het Engels.
In het Nederlands klinkt het wat platter. We wonen in een plat land met een tamelijk platte taal, helaas. Wat Judiths titels ons vertellen is dat niets is wat het lijkt. De wereld waarin wij leven is een spiegelpaleis van schijn en wezen. Spiegels: ha! Daar houden we van in de kunst. Kunstenaars doen niets liever dan voor de spiegel staan te huilen om de barsten in hun zelfbeeld.
Als ze de laatste traan hebben geplengd, pakken ze een kwast, een pen of een gitaar om te kunnen doen wat ze behoren te doen: iets kunstigs componeren. Judith schildert zelfportretten. Om precies te zijn naakte zelfportretten.
Ofwel zelfgemaakte naaktportretten. Judith is haar eigen muze. Dat is bijzonder. Blonde vrouwen met volle borsten en hoge hakken fungeren doorgaans als muze voor de man, zeker als ze zich slechts in een openvallende kimono hullen zoals Judith dat in haar werken doet. Iedere kunstenaar die een beetje met een penseel kan zwaaien, zou Judith voor zijn ezel willen hebben liggen en van deze vrouw zijn muze willen maken.
Hij zou zijn liefde voor haar lichaam vertalen in olieverf op doek. Geen kwast zou fijn genoeg zijn om elk detail te vangen, maar hij zou het de rest van zijn leven blijven proberen, daarin nimmer slagen en berooid en met een half oor sterven met de loop van een geweer in zijn mond.
Door zichzelf als onderwerp te kiezen, in plaats van zich beschikbaar te maken, heeft Judith nu al het leven van een mannelijke evenknie gered. Dat is nobel. Judith heeft ervoor gekozen haar eigen lichaam te gebruiken. Nadat ze in het openbaar zorgvuldig een imago of zo je wilt een illusie van beschikbaarheid had gecreëerd, trok ze zich terug met haar eigen illusie om deze vervolgens vast te leggen op het witte doek.
Haar werken doet denken aan de beroemde rubriek Anybody uit Viva. Everybody is anybody was ook een aardige titel geweest. U kent de rubriek vast: met van die zwartwit foto’s van een naakt lichaam zonder hoofd.
In Judiths geval zou er dan bij staan. Leeftijd: 48 jaar. Lengte: 1.64 meter. Gewicht: 53 kilo. Kledingmaat: 36. Behamaat: kleine C. Relatie: LAT. Trots op: handen – want sterk met lange lenige vinger. Minder blij met: maag – want te gevoelig en snel van streek Beroep: ontsnappingskunstenaar.
Judith Osborn is niet alleen schilder maar ook ontsnappingskunstenaar. Wie haar werken ziet, zal denken dat er een woest bebaarde expressionist tekeer is gegaan. Ene John Osborn, gemankeerd tot op het bot. Opgetrokken uit de Groningse klei in 1970. Op 15-jarige leeftijd misbruikt door zijn lerares Frans. Een alcoholist pur sang zonder Facebook-account. Een nestblijver die in het tuinhuis van zijn hoogbejaarde moeder woont. Dat is John.
John maakt geen geile werken. John zet Judith met grove streken neer. Haar hoofd ontbreekt. Voeten en handen worden met regelmaat geamputeerd, ledematen eindigen in een druipende vormloze massa. De contouren van het vrouwenlichaam zijn slechts met moeite te herkennen. Is dit haar hand of een dildo? Ligt ze nu op haar rug of op haar buik? Kijk ik nu werkelijk in haar kruis?
Judith is een ontsnappingskunstenaar die schitterend schildert en dat vooral nog heel lang moet blijven doen.Vandaag liet ze zich bij hoge uitzondering als muze gebruiken voor een tekst. Nadat ik in urenlang peinzend in haar spiegel had gekeken, kwam er een gedicht in me op dat ik nu bij wijze van openingswoord zal voordragen.
Denkend aan Judith, zie ik glooiende heuvels traag door een klein zwart jurkje gaan…
Denkend aan Judith, zie ik een pijpende man trots aan haar tengere zijde staan.
Denkend aan Judith, zie ik grootse werken. Die leuk bij uw nieuwe bank zouden staan.
Dames en heren, the illusion of availabilty is hierbij geopend. In hoeverre de beschikbaarheid van Judith een illusie is, durf ik niet te zeggen. Haar werk is dat wel.
Quote, 14 mei 2015 om 19:59
Park Hotel Gallery
Hobbemakade 9
1071 ZD Amsterdam
Nederland
T +31 (0)20 671 1222
hello@parkhotel.nl