Hardwin Metselaar – “Stel je eens voor, dat je in een andere tijd bij een kunstenaar had kunnen kijken?” + Wim van der Lee – Rob Scholte + Koen Schuiling, burgemeester – Museumjaarkaart

“Stel je eens voor, dat je in een andere tijd bij een kunstenaar had kunnen kijken?”

Rob ben ik steeds beter leren kennen door zijn bezoekjes aan ons Thaise restaurant, in het begin waren we wat afstandelijk… voor mijn gevoel dan… wellicht denkt hij daar anders over, maar gaandeweg kwamen we wat vaker zo gezegd… aan de praat. Dat heeft hij met meer mensen, en ik ook… want ik hou ervan… “Mensen mensen” noem ik dat… Dat is een van de dingen, die voor mij het heden leuk maken. Je hebt bepaalde raakvlakken, ook bepaalde totaal niet raakvlakken… maar je respecteert elkaar…
Dan heb je ook nog mensen… herkenbaar, denk ik, ook voor velen… en dat zijn er bij mij echt maar een paar… waar je nog meer mee kan praten, nog meer raakvlakken hebt… als ook totale niet raakvlakken. Die zie ik helaas niet veel, maar als je elkaar dan ziet, dan haak je gewoon weer in bij waar je was gebleven. Heerlijk vind ik dat.
Nou,… datzelfde had ik maandag met Rob… Daar ga ik niet alles over vertellen, want ik lijd geen publiek leven in die zin…. Maar wel over sommige raakvlakken en enthousiasme alsmede de verwondering voor dingen.

“Ik weet, dat je het druk hebt, maar je moet een keer langs komen bij me, man, laat ik je alles zien”
Na sluitingstijd van ons eethuisje op weg naar huis bracht ik wel eens wat bij hem langs, dan belde ik hem op als ik achter stond… Wachtte tot de lift beneden was, wat je kon zien d.m.v. het licht wat je dan zag en hadden wij nog wat gesprekjes bij de uitgang. Zo ook een dag, dat Hans de Booy daar was en effe mee naar beneden kwam om gedag te zeggen. “Nou, Hans…, jij mag tenminste bij hem binnen komen”, zei ik, “ik moet het altijd doen met praten aan de deur…” Lachen natuurlijk… “Nee hoor, ik heb bijna nooit tijd, vandaar”.

Afgelopen maandag ben ik dus eindelijk een keertje echt langs geweest… “Wacht effe, dan kom ik naar beneden, ja…” Dat duurde een kwartier. “Ja sorry, ik lag even te slapen.” Wist ik veel, dat het museum gesloten was op maandag, “Rob, als je rust nodig hebt, dan ga ik weer hoor, andere keer maar”, maar dat maakte hem niet uit…, zei hij. “Neee, kom binnen man, graag”.
Eenmaal in z’n kantoortje zette Rob eerst koffie, ik zat aan de ene kant van de lange tafel met links van mij een enorm kunstwerk aan de muur en hij ging aan de andere kant zitten.
“Wat zit je ver weg man…” “Ja, jij gaat daar zo ver weg zitten”, zei ik, “ik zat hier al”.
”Moet ik zelf even wat dichterbij komen zitten…”, vroeg ik. “Ja, graag… praat wat prettiger, met die rolstoel zit ik liever hier”. Ik deed de suiker in mijn koffie. “Rob, hoeveel had jij er in ook alweer?“.
”Ja… Anderhalf klontje…” “Pfff, anderhalf klontje, moet ik dat ding doormidden breken, nou doe dat zelf maar…” “Ja… Nee, anders wordt die koffie mierzoet, vind ik niet lekker”, “en jij proeft een half klontje?”. ”Ja… Dat is mijn schone talent”..
Flauwekul allemaal natuurlijk, maar schetst een beetje de toon van omgang…

Na een uur of zo praten over allerlei dingen, besloten we om even het pand door te gaan. “Of nee wacht even” zei hij…”Ik ga even kijken, of we naar de woonkamer kunnen”.”Hallo jongens, hey Lijs, Hardwin is hier… ik laat hem even het gebouw zien…’ Ik werd hartelijk begroet… blij me te zien…
Aan de voorkant had je een prachtig uitzicht op het stationsplein.
“Kijk Hardwin… Daar komen de treinen binnen… Als ware het als de zee… De golvende daken stellen het wassende water voor en het muurtje beschermde symbolisch de stad tegen het aanstormende water.” Ja…. Ik heb dat nooit geweten…. Ik dacht ook wel eens… Ach, dat muurtje…
Dan gaan we door het atelier…. Daar lag een poster van Rembrandts Nachtwacht met daarboven zware stalen platen, drukplaten, zo bleek. Dit had hij weer ergens vandaan. Maar dat zijn de platen, waar miljoenen kopieën mee zijn gemaakt voor het Rijksmuseum. Die ze daar verkochten in de museumwinkel. “Hey gaaf man…” “Ja mooi he”. “Moet je je voorstellen, je hebt dus Rembrandt, die platen en de posters…, nu gaat alles per computer, maar toen werden ze hiermee gedrukt, dichterbij kan je niet komen”, zei hij. Het is natuurlijk geen echte Rembrandt, maar ik vind dat ook prachtig, dat idee, dat daarmee al die posters zijn gemaakt, ik mocht ze aanraken, er naar kijken, zo leuk vind ik dat. Nou, die wilde hij gaan inlijsten en ten toon gaan stellen. Ook had hij die van Mondriaan, waar ze de kaartjes mee drukten… gewoon leuk om te zien. Naast andere originele werken, ook van hemzelf (het stond er vol mee), was hij bezig met lichtbakken maken van knikkers, hij had daar dan ook bakken vol met knikkers staan. Trots op dat werk is ie, en dat is ook prachtig om te zien… Schakelaartje om en een schitterend mooi lichteffect krijg je te zien. “Die ga ik straks hangen in een kamer beneden in het museum…” ”Mooi effect zal dat geven”, zei ik. “Ja he?”, smile op zijn gezicht.
Ook had hij, wat hij vertelde “de zilvervloot” gemaakt… Een soort van zilverkleurige balken en plankjes, die je samen kan voegen tot één of drie schepen… Kunstig gedaan hoor…
“Maar Rob, hoe doe jij dat nou met schilderen, waarom kan jij dat nou”… En daar krijg je dan niet echt een duidelijk antwoord op, want dat is voor hem heel gewoon, maar moeilijk uit te leggen, denk ik. ”Ja… Dat weet ik niet, dat heb ik altijd al gekund” is dan zijn antwoord. Dat is, denk ik, een beetje hetzelfde als dat men wel eens aan Cruyff vroeg over hoe hij die goal of beweging maakte, maar dat gewoon vond en maar wat deed… Dat wist hij niet… Als ook nu Max Verstappen, hoewel nu even minder… Het ook niet kan uitleggen, wat hij nou doet. Het gewone voor deze mensen is voor ons buitengewoon , talent heet dat…

We zijn nog verder geweest door alle ruimtes. Beneden had hij een kamer met allerlei werk. “O, dat is allemaal jouw werk? ” vroeg ik… “Nee, dat is van al mijn tijd genoten”. Daar wilde hij ook een ruimte aan besteden, ja, echt ook kwaliteit, hoor… ik pretendeer niet, dat ik een kenner ben, bij verre na niet, maar dat was echt mooi hoor…
In een andere ruimte had hij een lifesize kunst propellervliegtuig staan, van een andere kunstenaar.
Mooi gemaakt, met daarom heen nog over de honderd werken van allerlei top kunstenaars van ieder land van over de hele wereld, die nog op de vloer stonden… Deze moesten op gehangen worden aan de wanden er omheen… “Wist je, dat in deze zelfde ruimte, ook een keer werk van Carel Willink heeft gehangen?”, “Nee.., dat wist ik niet”. Prachtig vind ie dat…
Dan een ruimte met allemaal originele prenten van Jan Sluijters, politieke prenten uit vroeg 1915-1919. Daarvan maakte hij er één per drie weken destijds… Zijn echt harde prenten, hoor… en niet, zoals we Jan Sluijters werk allemaal kennen…, maar wel de echte Jan Sluijters… Ja en als je daar dan bent en je kan dat zien, zo in deze situatie, helemaal alleen met Rob… Ja dat vond ik geweldig. Dat is moeilijk om te omschrijven… In het normale voor publiek toegankelijke museum zijn we niet geweest…, maar dit unieke kijkje, zo helemaal alleen, achter de schermen en met Rob Scholte…, dat vergeet ik nooit meer.
Kijk…, ik pretendeer niet, dat ik een kenner ben… vind het alleen maar mooi. Hij heeft op dit moment werken hangen in de kathedraal in Antwerpen… Rubens hangt daar ook en nu ook Scholte.
Ik weet ook niet, of in de toekomst zijn werk nog meer waarde en erkenning krijgt dan nu, kan immers niet in de toekomst kijken. Daarbij maken wij dat allemaal niet meer mee, want dan zijn we er immers niet meer.
Maar stel je eens voor, dat je in een andere tijd bij Van Gogh of bij een andere kunstenaar had kunnen kijken en een rondleiding had gekregen van deze zelfde kunstenaar. Nou, dat gevoel…, dat had ik maandag…
En ik heb het er met hem over gehad, of meer van mijn kennissen of vrienden dat een keertje mochten komen doen bij hem. Ik had het jullie gegund…

Dank je wel Rob.

Jawel, delen mag hoor. Maar s.v.p. niet op “Jutter als” of zo. Negativiteit zit ik niet op te wachten namelijk.

Facebook, 20 april 2018, 10:15

https://www.facebook.com/hardwin.metselaar/posts/10214574628626910

Rob Scholte

Een kort bericht over Rob Scholte (pagina 4, 18 april) meldt: ‘De kunstenaar, die sinds een mislukte aanslag in een rolstoel zit (…).’
‘Mislukt’ is hier een misplaatste term. Scholte is beide benen kwijt door die aanslag (die waarschijnlijk ook nog voor iemand anders bedoeld was).

Wim van der Lee, Amersfoort

De Volkskrant, 20 april 2018

https://www.volkskrant.nl/

Museumjaarkaart

Een brief van de museumjaarkaart. Voortaan moet de pasfoto er op. Ik vrees, dat ons cultuurminnend volkje, dat ook een fijn ontwikkeld gevoel voor ‘gratis’ heeft, graag bereid is een paar tientjes uit te sparen door de kaart van hand tot hand te laten gaan. Liefst natuurlijk in één snelle beweging voor de kassa. Dat heeft straks niet zoveel zin meer, want een man met snor lijkt niet echt op een oude dame met grijs permanentje. Alles is natuurlijk nep, maar de cassière zal dat kunstje mindf*ck wel doorzien. Denk ik. Hoewel?

Opgewekt vermeldt de brief, dat het uploaden van de foto hartstikke simpel is. Ik ga naar de site, vul mijn gegevens in, dus kom maar op met die knop voor het uploaden! Per poging voel ik me meer een kleuter tegen wie dezelfde tekst telkenmale wordt herhaald. De tijd, die ik kwijt ben, zou inmiddels goed moeten zijn voor het uploaden van honderd jaarkaarten, maar gelukkig heb ik toch niets te doen en wie weet, leer ik nog iets bij. Helaas, ook de honderddertiende poging mislukt en mijn creativiteit ligt gevloerd. Kunst is lijden en afzien. In zoverre ben ik dan toch best een kunstwerkje op zich. Jammer, dat mijn werk niet middels een video op YouTube en Facebook kan worden gezet eigenlijk.

Kunst is ook de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie. De uitdrukking daarvan gaat dus nu aan hele volksstammen voorbij, al was het best een leuke attractie in het Metropolitan Museum of Art te New York geweest. Of Bilbao of zo, maar daar is de museumjaarkaart toch niet geldig.

Enfin, nu ik definitief in de kelders van het museum van digitale oudheden ben beland middels deze kleine update een tip voor de directie van de geliefde jaarkaart: maak van de upload een kunstvorm en vul de musea met filmpjes van mensen, die het ook niet lukt. Mark My Words: het loopt storm! En er zal weer geschaterd worden in de zalen door alle familie en vrienden van die stumperds.

“Conflict of Generations”, lijkt mij een passende titel. Wervend lijkt mij ook “Ontmoeting tussen gemiste kansen”. Gratis, mits met geldige museumjaarkaart vanzelfsprekend.

Gemeente Den Helder, 18 april 2018

https://www.denhelder.nl/actueel/nieuws/column-burgemeester-schuiling-museumjaarkaart