Fred van der Wal – “DE MODERNE KUNST IS EEN KWAADAARDIG VOORT WOEKERENDE ZIEKTE IN DE TERMINALE FASE ZONDER MEDICATIE!” (DEEL 1)
Kunstenaars van enig belang, die nu nog mee tellen waren allemaal tijdens hun leven met een heel negatief etiket beplakt. Jan Dibbets is een vreselijke mopperpot, die altijd op alles en iedereen loopt te kankeren, Fernhout was een verwekelijkt moeders zoontje, Bacon een Sado-Masochistiese homosexuele zuiplap en gokker, die al op zijn zestiende levensjaar dameslingerie aan trok en daarom door zijn opvoeders het huis werd uitgezet, de fotograaf Muybridge pleegde een moord, Burroughs,die spuiter, schoot voor de lol in een dronken bui zijn vrouw dood bij een spelletje Wilhelm Tell, Kerouac was een wanhopige echt brekende biseksueel,die niet tot een relatie in staat was,een marihuana roker en een zuiplap, Bukowski een drankorgel met een maagzweer dankzij de drank en een sexuele veelvraat, Willink een masochist/fetisjist, Koch een arrogante bisexueel, Rimbaud een landloper, Breitner had een eeuwige druiper, Gauguin een syfilislijder, Modigliani een rondwandelende besmetbak met open tbc en geslachtsziektes, Mapplethorpe een aids lijder, Fred van der Wal geen biseksjuwelen sadomasochistische travestiet en ga zo maar door.
Een smakelijk stelletje beroemdheden om op de schoorsteen te zetten, naast die fotos van het koninklijk huis en van Willeke Alberti in jongere jaren.
Er zijn toch wel andere kanten aan het beeld dat de medemens van de kunstenaar Fred van der Wal heeft dan deze roep van Cassandra?
U zegt het, maar ik geloof er helemaal niets van!
De waarde van sommige eigentijdse kunstwerken is volkomen spekulatief en net zoiets als een loterij met een overwegend aantal nieten, houdt U nog steeds vol, maar alles in de kunst wordt toch meer waard naar gelang de tijd verstrijkt?
Sommige optimisten blijven tegen beter weten in graag wachten tot ze een ons wegen, dat is me al lang opge- vallen en dan doel ik niet alleen op de sekte der kunsthistorici en vooral dat legioen aan tekenleraren, die ambtelijk gesalarieerde kaste van al of niet gedoktoreerde onaantastbare nawauwelaars en beroepskletskousen, want die hebben nog nooit iets van belang mede gedeeld.
Kijkt U eens: Er zijn natuurlijk uitzonderingen op de regel maar 99 % van de aktuele kunst is over een paar jaar totaal vergeten en weg gegooid in de container of op stoffige zolders beland in een zootje hutkoffers.
De kunstschilder Gestel was in de jaren zestig bij veilinghuis De Zon met een paar tientjes per doek duur betaald en nu brengt hetzelfde werk meer dan een ton op, dus zo nu en dan gebeurt het omgekeerde van mijn stelling ook wel eens, maar het komt heel zelden voor en het is zeker geen wet van Meden en Perzen, zoals weinig bonafide kunst- handelaren en galeriehouders U daarentegen willen doen geloven.
U kent toch dat zielige geval van dat aantrekkelijke, vers gehuwde, tamelijk naieve miljonairs echtpaartje die van miljonair paps en miljonairmams een miljonairsaardigheidje mochten uitzoeken en graag mee wilden doen met de mode van het te duur betaalde schilderijen kopen, dus ze schaften een Julian Schnabel aan voor de niet mis te verstane prijs van 225000 dollar (een fooitje!) en dachten daar mee een uitverkoopje op de kop te hebben getikt.
Het “kunstwerk” bestond uit een op een houten paneel geplakt in gruzelementen geslagen servies. Drie jaar na de koop was de liefde over en maakte het “kunstwerk”als kunstnijverheidsfrutsel deel uit van de te verdelen boedel bij de scheiding van de twee ex-geliefden om aan de torenhoge financiële eisen van de ex-bruid tegemoet te ko men.
Het bittere noodlot dat hen trof dat er geen kopers waren voor het kunstwerk tijdens de veiling wekt nog steeds homeries hoongelach op onder de kunstknechten van het gerenommeerde veilinghuis Sothesby.
Een ander zeer treurig geval is Rob Scholte, sinds enige tijd verlost van zijn achterpoten en echtgenote door de ontplofte handgranaat onder zijn auto stoel.
Een moordaanslag die eigenlijk bedoeld was voor advokaat O. Hammerstein,die een BMW had die op de auto van Scholte leek en toevallig om de hoek was geparkeerd waar ook Scholtes auto stond.
De jongensboekenachtige paranoia, het megalomane ulonivo en de onvolwassen daden drang van Rob Scholte zal ik verder maar buiten beschouwing laten. In elk geval stond de zeefdrukkerij van boven genoemde kunstenmaker te koop tegen elk aannemelijk bod en moet Scholte door geldgebrek gedwongen zijn zeefdruk-ken aan bieden bij kunst uitlenen in den lande.
Het kan verkeren verzuchtte Bredero. Goddank is de levensduur van de roem in zeer veel gevallen maar zeer beperkt.
Daar zult U het toch wel mee eens zijn.De roem van de kunstenaar is zoiets als een spelletje roulette;we zien wel waar het balletje valt en eigen lijk kan niemand het wat schelen zo lang ze er maar aan verdienen.Het is volkomen willekeurig en heeft niets met talent te maken.
(wordt vervolgd)
11 augustus 2015
Zo. Ik houd van dit artikel.
Ik schilder alweer een tijdje en houd er zo van omdat vooral ik er plezier in heb.
Ik heb laatst meegedaan aan het programma sterren op het doek omdat ik er door gevraagd werd. Seth Gaaikema koos uiteindelijk niet voor mijn schilderij gekozen. Het schilderij wat ik maakte was voor hem te privé en koos voor een verlenging van zijn ego. Een bijzondere ervaring. Vriendelijke groeten Maurice
Rob Scholte de belangrijkste vernieuwer van het naoorlogs (conceptueel) realisme,een beeldtaal geladen met een zeldzame intelligentie, zoals onder de collega kunstenaars zelden voor komt. Deze collega wil ik nog wel eens spreken. 99,99999% van de andere bevlogen collegaatjes niet. Ik schat Rob Scholte hoger in dan Andy Warhol.