Edzard Dideric – Korte geschiedenis (94) van het bewustzijn

Het is in het huidige tijdsgewricht, oreerde Jantien na haar vijfde of zesde biertje ten overstaan van het apathische in zichzelf gekeerde kroegpubliek, nauwelijks voor te stellen, maar in de prehistorie wist men absoluut van voren niet dat men van achter leefde. Het beetje bewustzijn dat tot hun beschikking stond, niet groter dan een glazen knikker, noteerde nog net wat primaire dingetjes als honger, dorst, lust en uitputting. In willekeurige volgorde. De hersenen waren zo weinig ontwikkeld dat men zichzelf niet eens beschouwde als een soort die op belangrijke punten afweek van de rest van het leven op aarde. Waarmee ik tevens op de hier aanwezigen doel, zijnde stamgasten van hun geliefde kroeg, ofwel diepgezonken versies van Gods evenbeeld, ofwel praktijkvoorbeelden van wat in filosofische kringen doorgaans als “het menselijk tekort” word aangeduid.
Mijn god, riep de zonnebankbruine kroegslet Bibi, die als een van de weinigen Jantiens betoog gevolgd had, hartstikke knetter zou ik worden van mijn eigen onwetendheid!
Schat, ik begrijp je volkomen. Maar vreemd genoeg deerde het destijds helemaal niemand. Het kwam eigenlijk wel goed uit. Op deze manier werd elke zelfconfrontatie vermeden. Iedereen accepteerde gelaten wat het leven hen bracht. Positief zowel als negatief.
Om jaloers op te worden, zei Bibi, werkelijk waar.
Hoezo?
Omdat er toen nog echt van dingen genoten werd.
Welke dingen?
Nou, gewoon, je weet wel.
Wil onze afgelikte boterham beweren, riep Roodbaard, de kroegeigenaar, vanachter de tap, dat we daar heden ten dage niet toe in staat zijn?
Duh! We slikken liever een of ander chemisch pilletje. Uit angst voor werkelijk genot.
Werkelijk genot, klonk het schamper uit een andere mond, wat houdt dat volgens jou in?
Een ontdekkingsreis.
Marco Polo en Columbus achterna?
Nee, het zoeken in jezelf. Rijkdommen ontdekken die ergens diep in ons allemaal verborgen zitten.
Bullshit, schreeuwde Jofel (de ex van zowel Jantien als Bibi) vanaf zijn vaste barkruk, gewoon loos gaan en op je instinct vertrouwen!
Wat voor shit dat oplevert weten we inmiddels maar al te goed, Jofel, antwoordden beide exen in koor.
Waarvoor jullie me eigenlijk alsnog op blote knietjes zouden moeten bedanken!
Hoezo?
Omdat het me toch maar mooi gelukt is jullie de ogen te openen!
Ontzettend bedankt, zei Jantien, al maakt dat de kutstreken die je ons in het verleden hebt geleverd niet minder kut.
Kutstreken, inderdaad! gooide Bibi er nog een schepje bovenop.
Okay, die kelderorgies, met de kennis van nu: inderdaad geen superidee. Maar meiden, wat wil je? We waren, zeker op seksgebied, gewoon nog zo groen als wat! Overigens valt het niet te ontkennen dat ieder van ons er beslist het een en ander van heeft opgestoken.
Wat valt er, vroeg Jantien, behalve een soa, van dergelijke smeerpijperij op te steken?
Nou, dat ik mijn zaakjes beter had moeten regelen.
En gebeurt dat inmiddels?
Oh ja, absoluut.
Door jezelf hier dagelijks een beetje vol te zitten gieten?
Dat komt misschien zo over, maar in mijn hoofd doe ik de ene grandioze ontdekking na de andere.
Zoals?
Dat niet alleen het mijne, maar vrijwel ieders bewustzijn, waanzinnig gelaagd blijkt te zijn.
Jofel?
Ja wát?
Sinds wanneer beschik jij daarover?
Waarover?
Nou, over iets als een bewustzijn.
Sinds ik na ben gaan denken, stelletje kolerewijven!
Waarop Roodbaard oorverdovend begon te lachen.
Rondje van de zaak, klonk het prompt alom.
Okay, eentje dan.