Edzard Dideric – Korte geschiedenis (85) van de onthechting

Onthechting was Maria’s voornaamste en feitelijk enige levensdoel. Je kon het zo gek niet bedenken, of ze had het zichzelf in de loop der tijd ontzegd. Dat ze in de lente van haar leven verkeerde, het figuur had van een topfotomodel, deed er voor deze zelfbewuste dame niet toe. Op het strand zat ze in een de rug naar de zon gekeerde strandstoel gebeden te prevelen of psalmen te neuriën. In de winter werd de centrale verwarming door haar bewust laag gedraaid, haar schamel gevulde kledingkast, de verroeste fiets, alles wees erop dat het Maria alleen om het hoogstnodige ging. Ja, want juist de ontberingen verrijkten volgens haar het leven. Okay, zonder voedsel ging je dood, dus kauwde ze, tussen het vasten door, zo nu en dan op een in olijfolie gedoopt stuk brood. Slaap was een overbodige luxe. Meer iets voor verwende kinderen en geboren profiteurs. Tijdens de vele bacchanalen die ze, om haar wilskracht te testen, frequent bezocht, en waar de alcohol, teneinde de grenzen van het betamelijke op te rekken, rijkelijk vloeide, dronk ze geen druppel en werd zelfs de meest aantrekkelijk danspartner door haar zonder pardon afgewimpeld. Want plezier was iets dat koste wat kost vermeden diende worden. Of het nou bloedstollende horrorfilms, hilarische komedies of gegarandeerde tranentrekkers betrof, elke vorm van vertier was uit den boze. Begon iemand bijvoorbeeld over zijn of haar dolle avonturen uit te weiden, dan resulteerde het in ostentatief gegaap van Maria’s kant.
Oh innig beminde dochter, drong de Heilige Vader aan, geniet nou toch eens van de vele dingen dat ik je in al mijn goedertierenheid geschonken heb!
Vaderlief, dat waardeer ik op zich heus wel.
Oh ja, vanwaar dan dat telkens op het moment suprême afhaken van jouw persoontje?
Onthechting is nou eenmaal mijn lust en mijn leven. Dus accepteer het maar gewoon, zou ik zeggen.
De paradoxale verklaring bezorgde de Heilige Vader de slappe lach.
Maria, je bent werkelijk het toppunt van tegenstrijdigheid.
Heilige Vader, begon ze plotseling te weeklagen, ik voel me al een tijd enorm bezwaard, er moet me iets van het hart!
Voor de draad ermee, lieve kind.
Mijn innerlijke stem heeft me opgedragen om eindelijk een keer in iets of iemand te gaan geloven.
Zoals bijvoorbeeld?
Bijvoorbeeld in iemand als U.
Maar door je hart voor mij te openen, door erover te praten, doe je dat toch al automatisch?
In theorie ja. Toch geloof ik niet dat ik daadwerkelijk geloof.
Hoezo dat?
Omdat mijn onthechting zich inmiddels uitstrekt tot ver voorbij het geloof zelf. Ofwel, ik ben inmiddels totaal van God los.
Vreemd. Te meer daar de innerlijke stem, waarvan je zo even sprak, hoe die ook geklonken mag hebben, in essentie de Mijne is.
Hij leek er anders in het geheel niet op…
Okay, het komt allemaal nogal onbescheiden over.
Wow! Geen grapjes alstublieft. Bescheidenheid siert normaal gesproken de mens, maar eenzelfde bescheidenheid zou U daarentegen volstrekt ongeloofwaardig maken! Geloof bestaat bij de gratie van de vrijwillige onderwerping. Aan een meestal grote en alomtegenwoordige macht. Waarvan U de verpersoonlijking behoort te zijn.
Ook al ben ik er niet op uit, ik moet je hierin gelijk geven. Maar goed, stel dat je desondanks toch plotseling geloofde. Wat zou je doen?
Dan trad ik ogenblikkelijk in het dichtstbijzijnde klooster om de meest vrome en kuise non van de wereld te worden!
Okay, maar bedenk wel dat onthechting soms akelig dicht in de buurt komt van een verslaving.
Niet wanneer ik er bewust op aanstuur.
Je wilt een soort koningin zonder troon worden ofzo?
Niet echt, het geeft me gewoon een goed gevoel.
Schatje, mag ik je een wijze raad geven?
Ja hoor.
Nergens aan meedoen, nergens warm voor lopen, wordt vaak als kwetsend ervaren, als spelbederf… Zeker door je directe omgeving.
Nou en? Mijn omgeving heeft me maar te nemen zoals ik ben. Doe ik toch immers zelf ook?
Je creëert er vijanden door, waarschuwde de Heilige Vader, die bepaalde vormen van agressie niet zullen schuwen.
Fuck it. Zolang ik mezelf liefheb, zal dat me een zorg zijn.
De Heilige Vader zuchtte diep. Het onderwerp begon Hem zo langzamerhand danig te vervelen. Haar puristische houding was slechts een pose. En een bijzonder doorzichtige nog wel. Ze probeerde zich interessanter voor te doen dan ze was. Verdiend of onverdiend, het draaide voor haar enkel en alleen om aandacht.
Met alle respect, zei Maria, dat is ook maar een mening van de vele.
Maar wel die van de Heilige Vader.…
Nou en? Ik vraag me in alle ernst af wie of wat U nou eigenlijk voorstelt, wat erachter al die mooie woorden schuilt.
Het mysterie, engel van me, het immense mysterie van het leven.
Sorry, maar dat is nou typisch zo’n bullshit antwoord dat elke willekeurige ouwe zak zou geven.
Nou bedankt zeg… God zij geprezen dan maar?
Mijn advies: prijs Uzelf niet uit de markt.
Serieus?
Welnee pap. Al lijkt het er misschien op, ik ben niet gek.