Edzard Dideric – Korte geschiedenis (73) van de geboren verteller

Meteen toen Flip als kind zijn eerste woordjes brabbelde, was het voor iedereen duidelijk geweest: hier sprak was een geboren verteller. Hij hoefde zijn mond maar open te doen of de wereld hing aan zijn lippen. Overal waar hij zich vertoonde zag je mensen de oren spitsen. Door zijn unieke talent was hij op elk moment en in iedere omgeving verzekerd van succes. Maar kwamen precies dezelfde verhalen uit een andere mond dan de zijne, dan leverde dat nauwelijks reactie op. Zelfs wanneer ze in woord en gebaar een perfecte kopie vormden. Herhaalde pogingen om een selectie in boekvorm aan de man te brengen, resulteerden telkenmale in een fiasco.
Voor de literaire critici was de zaak klaar als een klontje. Dat hij over een uitzonderlijk vertellerstalent beschikte, leed geen twijfel. Tegelijk stelden de verhalen op zich, zeker bij nadere beschouwing, schrikbarend weinig voor. Qua inhoud, stijl, taalgebruik en oorspronkelijkheid, schortte er teveel aan om ze tot de literatuur te kunnen rekenen. Ze stegen op geen enkele manier uit boven het gemiddelde wegwerpproduct. Tijdens menig vraaggesprek werd Flip dan ook lastig gevallen met de vraag of hij een dergelijk gebrek aan erkenning niet als ongelooflijk frustrerend ervoer. En ja hoor, ook ditmaal kwam de interviewer van dienst ermee op de proppen.
Ik zou compleet “flippen” als mij zoiets overkwam, sprak de jongeman, die kennelijk verzot was op woordgrappen.
Nou ik dus niet, antwoordde de geboren verteller. U moet weten dat mijn verhalen meestentijds in een zeer diep coma verkeren. Waaruit alleen mijn stem ze kan doen ontwaken.
Dus zonder u zouden ze ten dode zijn opgeschreven?
Ten dode is misschien wat al te cru. Maar ze kunnen inderdaad niet zonder mij, als zijnde hun geboren verteller…
Okay, u stel zich dienstbaar op en dat is alles?
Beschouw mij maar als een draaiorgel, jongeman. Ik speel af en breng tot leven. Fantastisch toch?
Tegelijkertijd houdt u wel hun afhankelijkheid in stand…
Sorry jongeman, maar wat dacht u van het publiek waar ik op mijn beurt weer afhankelijk van ben?
Okay, want anders zou u een geboren zwijger zijn.
Juist, en kon je dit hele interview rustig op je buik schrijven.
Best griezelig, zei de jongeman, als je erover nadenkt.
Och, zei Flip, zo zit de wereld nou eenmaal in elkaar. Ik heb er eerlijk gezegd nog nooit een seconde van wakker gelegen.