Edzard Dideric – Korte geschiedenis (7) van de psychiatrie

Oorspronkelijk was het grootste deel van de mensheid in meer of mindere mate gestoord. Het was dan ook nauwelijks iets waar men van opkeek. Je wist niet beter dus ging het leven verder gewoon zijn gangetje.
Tot op een dag, ogenschijnlijk vanuit het niets, een aantal gezonde geesten ineens begon te roepen eigenlijk veel gestoorder te zijn, waardoor ze dus ten onrechte waren buitengesloten. Vanaf dat moment was het voor de daadwerkelijk gestoorden gedaan met de rust. De opstandelingen eisten per direct een even belangrijke rol op in de tot dan toe door idioten gerunde wereld. Ja, en bij een eventuele weigering viel, hoe spijtig ook, het gebruik van geweld beslist niet uit te sluiten. Geschrokken kwamen de oorspronkelijke gestoorden bijeen voor overleg. Na het nodige heen en weer gepraat kwamen ze unaniem een oplossing overeen. Om de agressors buiten de deur te houden zouden ze in plaats van als gestoord, voortaan als doodnormaal naar buiten treden. Met als gevolg dat er een zo totale verwarring ontstond, dat op het laatst zelfs de psychiaters niet meer wisten tot welke groep ze zichzelf wel of niet moesten rekenen.