Edzard Dideric – Korte geschiedenis (50) van geen goeroe

Er was eens een goeroe die eigenlijk helemaal geen goeroe was. Maar omdat hij van de lucht leek te leven, er een tamelijk lange onverzorgde baard op nahield, en daarbij ook nog eens over een doorgroefd gelaat beschikte met ogen als gloeiend kooltjes, kon het volgens de mensen niet anders of het ging hier om een goeroe. Wat volgens hen betekende dat de baarddrager alle wijsheid van de wereld in pacht had. Hij fungeerde voor hen als een baken van rust in een alsmaar voortjakkerende wereld. Zijn extreem sobere, welhaast primitief te noemen manier van leven, wekte algemene bewondering. Waar hij ook opdook, overal heerste als bij toverslag een sfeer van bezinning en zelfreflectie. De schaarse keren dat hij zijn mond opende, versterkten bij iedereen het vermoeden dat deze zo eenvoudig ogende figuur over zulke krankzinnig diepe inzichten beschikte, gebaseerd op een zo onuitputtelijke bron van kennis, dat er gewoon nog geen adequate vocabulaire voor bestond.
Niets was echter minder waar. Als het erop aankwam was de baard nog achterlijker dan zijn slaafse, toch al niet bijster slimme volgelingen. Wat hij zelf allang wist, alleen voelde hij totaal zich niet geroepen om het te rond te gaan bazuinen. Want per slot van rekening was een goeroe iets totaal anders dan een profeet. Bovendien, wat maakte het allemaal uit? Het geluk was, zo had hij menigmaal gemerkt, heel vaak met de dommen. Ook nu, want er begonnen mensen bij hem te komen die, in verband met prangende levensvragen, van hem een wijze raad verwachtten. Aangezien echter zo’n beetje elke vraag die hem werd voorgelegd, de goeroe mijlenver boven de pet ging, kwam hij er alleen zonder kleerscheuren vanaf, als hij in een dergelijk geval de bal als de wiedeweerga terugkaatste.
Alles wat ik u kan vertellen, klonk het dan bijvoorbeeld, is dat in uw vraag het antwoord reeds besloten ligt.
Duizendmaal dank, hooggeleerde goeroe.
Waarna de bezoeker al achteruitlopend en buigend vertrok, echter niet zonder als teken van dank en respect met munten te strooien, die de goeroe op zijn beurt, alsof het afgekeurde pepernoten waren, onaangeroerd op de vloer liet liggen.
Iedereen tevreden en dus geen vuiltje aan de lucht, zou je zeggen. Helaas bleken op de lange duur zijn discipelen toch net iets slimmer te zijn dan gedacht.
Want, zeiden ze tegen elkaar, als het klopt dat alle gestelde vragen het antwoord reeds bevatten, waarom ons dan überhaupt nog tot een goeroe richten?
Volgens velen viel daar inderdaad iets voor te zeggen. Met als logisch gevolg dat een groeiend aantal klanten hem voortaan links liet liggen, tot er uiteindelijk helemaal niemand meer kwam opdagen. Wat de goeroe eigenlijk wel prima vond, want hij viel de laatste tijd alleen toch alleen maar in herhaling.
Na het overal verspreid liggende geld bijeengeraapt te hebben, deed de uitgerangeerde goeroe, die nooit echt een goeroe geweest was, alles in een lege aardappelzak. Waarna hij zich kreunend en steunend, vanwege het niet geringe gewicht van de munten, naar de dichtstbijzijnde bank begaf. Alwaar hem, nadat alles bij elkaar was opgeteld, werd meegedeeld dat hij, indien zijn bezit in aandelen werd omgezet, voor de rest van zijn leven absoluut gebeiteld zat.
Gewoon doen, commandeerde de voormalige goeroe, het is namelijk iets waar ik al van jongs af aan van droom!