Edzard Dideric – Korte geschiedenis (25) van de twijfel

In een poging het ijs te breken hadden Marie-Louise en Arend-Jan, telgen van gegoede en invloedrijke families, gedurende hun eerste kennismaking min of meer gelijktijdig dezelfde grap gemaakt, namelijk dat ze vanwege hun dubbele voornaam, in plaats van een paar samen een kwartet vormden. Waarop de overmoedig geworden Arend-Jan over de eventuele kinderen met dubbele namen was begonnen. Zes stuks, had Marie-Louise prompt geantwoord. Hoezo zes? Nou, om het dozijn vol te maken natuurlijk. Wat hem (haha) aan een doos eieren deed denken. Om over het aantal eventuele kleinkinderen, ging ze onverstoorbaar verder, nog maar te zwijgen.

Binnen een maand bleek de relatie al zo vergevorderd te zijn, dat bepaalde zaken nader geregeld dienden te worden. Van beide kanten kwamen de betrokken partijen met eisen, waaraan met het oog op een zonnige toekomst voldaan moest worden. Neem me niet kwalijk, maar dat duidt toch op een ernstig gebrek aan onderling vertrouwen? Welnee, je reinste nonsens, eerder het tegendeel. Door bezittingen en belangen nauwlettend te bewaken, kon het wederzijds vertrouwen alleen maar groeien. Ook het juridisch dichttimmeren van mogelijke ontsnappingsroutes verstevigde juist de familiebanden.
De afspraken en regelingen vormden tezamen een schier ondoordringbaar woud van voorwaarden, uitzonderingsclausules, boetebepalingen, belastingtechnische trucs, ultimatums en borgstellingen. Allemaal onder voorbehoud dat de jongelui ook daadwerkelijk in het huwelijk traden. De beide geliefden deden nog wel een halfslachtige poging om zich in de door notarissen en advocaten gecreëerde schemerwereld te begeven, maar raakten binnen de kortste tijd (wat in de ogen van Marie-Louise ook wel weer van een zekere romantiek getuigde) volledig de weg kwijt. Met als gevolg dat ze weinig anders konden dan er blindelings op vertrouwen dat het wel geramd zat.
Na wat gold als een periode van “bezinning en innerlijke groei”, verkondigde het paar tegen iedereen die het maar wilde horen, dat er spoedig zou worden overgegaan tot de laatste en definitieve stap. Ofwel dat ze voornemens waren dan en dan, daar en daar, ten overstaan van zo’n duizend genodigden (wat klonk als gelovigen) elkaar het volmondig jawoord te geven.

Parijs, was hen door iedereen ingefluisterd, was absoluut de meest geschikte stad om de wittebroodsweken in door te brengen. Maar alle goedbedoelde adviezen ten spijt, bleek de regen zowel in de hoofdstad als in de rest van Frankrijk, sinds hun komst met bakken omlaag te komen. Het vanwege de weersomstandigheden in zeilkleding gestoken stel, stond hand in hand op de kade naar de jagende en danig vertroebelde Seine te turen. Om onverklaarbare redenen achtte de kersverse echtgenoot het een geschikt moment om zich hardop af te vragen of de tot dusverre door hen bewandelde weg wel de juiste was geweest.
Liefste, je weet dat er meerdere wegen zijn die naar Rome leiden, stelde Marie-Louise hem gerust.
Oh, zei Arend-Jan, nadrukkelijk om zich heen gebarend, dus we bevínden ons helemaal niet in de Franse hoofdstad?
Schat, je bent niet grappig.
Meerdere wegen? Dat maakt het juist zo verwarrend. Hoe groter het aantal keuzemogelijkheden, des te harder groeit de twijfel.
Ik wilde iets totaal anders zeggen.
Oh, wat dan?
Dat we voor elkaar gekozen hebben, bevestigt toch ons geloof in een gezamenlijke toekomst?
Eh, lijkt me wel ja.
Waardoor er geen terugweg is?
Mm… logisch.
Dus zijn we de twijfel voorbij. Neem nou maar gewoon van mij aan dat het daarvoor echt te laat is.
Marie-Louise, je bent een absoluut genie! Weet je, laten we het er vanaf dit moment nooit meer over hebben.
Want?
Omdat het zoals je daarnet zei, zinloos is.
Ze trok haar hand zo voorzichtig mogelijk terug uit de zijne, en deed haar tas open.
Zoek je iets?
Ja, mijn trouwring.
Maar wat is dat dan voor ring aan je vinger?
Oh, dat is een valse.
Hij lijkt anders wel verdomd veel op de ring die ik je gegeven heb.
Nee, jochie. Die is beslist een stuk kostbaarder.
Marie-Louise, kan je me alsjeblieft vertellen wat er in vredesnaam aan de hand is?
Al zolang ik je ken ben je in veel opzichten net een struisvogel, Arend-Jan. Ook nu steek je weer gelijk die krullekop van je in het zand. Je schrikt al van de meest simpele feiten.
Feiten als dat ik eigenlijk een struisvogel ben?
Ze keek hem diep in de ogen, en begon pal daarop keihard te gieren van het lachen. Arend-Jan schrok zich werkelijk te pletter. Het geluid dat zijn lieftallige bruidje produceerde deed denken aan het maandelijkse luchtalarm. Het bezorgde hem koude rillingen en deed het plaatsvervangend schaamrood naar zijn kaken stijgen. Dat uitgerekend in deze zo stijlvolle lichtstad hij erachter moest komen dat zich in zijn echtgenote (met notabene een Franse naam) een ordinaire keukenmeid verborg! Hoe had hij zich zo op haar kunnen verkijken? En niet alleen hij, maar tevens zo ongeveer de complete familie! Hoewel doorgaans de kalmte zelve, bracht het Arend-Jan zo van slag, dat hij zelfs een ogenblik met het idee speelde zich in de rivier te storten, teneinde zich met het afwaswater mee te laten voeren en op die manier voorgoed van de aardbodem te verdwijnen. Had Marie-Louise ook maar het minste benul van wat er op dit moment allemaal door zijn hoofd spookte? Het kon verbeelding zijn, maar toch meende hij haar heel even instemmend te zien knikken.
Vergeet het maar, brulde Arend-Jan, zich tot de stormachtige hemel richtend, wie gelooft dat deze jongen zich gek laat maken, is het zelf!
Zonder aan zijn geschreeuw ook maar de geringste aandacht te besteden, klikte Marie-Louise gedecideerd haar handtas dicht. Waarna ze Arend-Jan tot zwijgen bracht door hem bij de arm nemen en mee terug te voeren naar het hotel, dat zich op een steenworp afstand bevond. Alwaar ze even later, nog altijd stevig gearmd, via de draaideur naar binnen gingen.