Edzard Dideric – Korte geschiedenis (157) van de eeuwige zwartkijker

Gerard was een geboren doemdenker, ofwel 100% fatalist. Waar anderen oog hadden voor zelfs de geringste vordering, zag hij het leven, en daarmee de wereld, als een constante vorm van achteruitgang. Volgens hem konden de dingen van nature, op de keper beschouwd, onmogelijk anders dan beroerd aflopen. In weerwil van elke positieve inbreng, leken goede bedoelingen dit proces eerder te versnellen. Een verschijnsel waardoor hij alles nog veel donkerder inzag dan hij al deed.

Op de lange duur maakte het allemaal geen zak uit, wat je ook probeerde. Klagen of protesten waren zinloos. Hoewel Gerard zich er niet graag op beriep, was zijn conclusie glashelder: een groter fatalist dan hij bestond simpelweg niet. Jammer misschien, maar helaas had hij het gelijk volledig aan zijn kant. Daarom echter niet getreurd, het je bij de feiten neerleggen had beslist ook positieve kanten. Het luchtte bijvoorbeeld enorm op. Waardoor Gerard zich steeds minder schuldig voelde over wat er in de wereld bezig was mis te gaan. De dagelijkse tegenvallers kwamen gewoon een stuk minder hard aan. Heel eerlijk? Nou, op sommige momenten kon hij er zelfs smakelijk om lachen.

Zo veranderde onze zwaartillende figuur meer en meer in een luchthartig persoon. Zo iemand van pluk de dag, geen gezanik, handen uit de mouwen, frisse moed na tegenspoed. Jawel, degene die niet beter wist kende geen aangenamer gezelschap dan Gerard, de eeuwige zwartkijker.

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Edzard+Dideric