Edzard Dideric – Korte geschiedenis (152) van de voyeur

Gezeten in een krakkemikkige rieten strandstoel, richtte Jim zijn kijker op een (volgens hem lokale) schone, wijdbeens op haar rug liggend op het kiezelstrand. Nog geen dertig, schatte hij, slank maar niet té, glimmend van de zonnebrandolie, in een knalgele bikini die, zoals het in de volksmond heet, weinig te raden overliet. Zware nacht achter de rug, concludeerde Jim, en nu haar roes aan het uitslapen. Hij draaide aan het wieltje om het spleetje (cameltoe was de Engelse term) dichterbij te halen. Het leverde nauwelijks verbetering op. Hij wreef de lenzen met een punt van zijn overhemd en richtte de kijker opnieuw. De oorsprong van de mens bleef wazig.

Eigenlijk geen geschikt moment om te gluren. Met het oog op de terugreis, moest er nog van alles gebeuren. Koffers pakken, de hotelrekening controleren en betalen, betrouwbaar vervoer regelen, ansichtkaarten kopen, schrijven en op de bus gooien, en ga zo maar door. Nog steeds in de ban echter, van het zich in zijn verbeelding al duidelijker aftekenende gleufje, bleef Jim het noodzakelijke zolang mogelijk voor zich uitschuiven.

De strakke buik deinde op en neer. Schaamhaar? Niet erg waarschijnlijk. Misschien dat het gele broekje een schamele landingsstrip bedekte. Hoe dan ook, ze verroerde nog altijd geen vin. Hoeveel cocktails zou ze wel niet naar binnen hebben gegoten? Vermoedelijk snurkte ze er flink op los. Jammer dat kijkers geen klanken naderbij konden halen.

Waar had hij de vliegtickets gelaten, hoeveel fooi was in dit land de gewoonte, was er een cadeautje voor zijn moeder gekocht, hoe zou het de hond vergaan in het hondenpension? Er schoten hem duizend en een dingen te binnen. Die hij echter in een beweging aan de kant schoof, want spleetjes gingen ten alle tijde voor. Wacht! Ze rekte zich uit, keek om zich heen, draaide zich op haar buik en sliep verder. Jim zuchtte. Hij kon weer van voren af aan beginnen.

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Edzard+Dideric