Edzard Dideric – Korte geschiedenis (144) van de dodelijke glimlach (Slot)

11 februari 2018AdminHome, Ridderboek0

Wat vooraf ging:

Tja, onderbrak de psychiater hem, wat is waar en wat niet? In absolute zin is aan uw relaas geen touw vast te knopen…
Het ging zo als ik verteld heb, antwoordde Ling. In mijn beleving zit er geen greintje onwaarheid bij.
Beleving. Sorry, het woord zegt het al.
Oh, wat wilt u hiermee insinueren?
Helemaal niks. Maar u verzint dus never nooit iets?
Nee. Nooit geprobeerd zelfs.
Dat lijkt me sterk. Iedereen fantaseert. Het hoort bij het leven en is de normaalste zaak van de wereld.
Weet u, begon Ling op samenzweerderige toon, ik lieg gewoon niet graag.
Snap ik best, zei de psychiater, is op zich best lovenswaardig hoor. Alleen komt niet elk verzinsel automatisch op een leugen neer.
Oh?
Nee. Fantasie is eigenlijk een soort van geschenk. Het stimuleert daarnaast ook nog eens de creativiteit.
Okay. En dat geldt ook andersom?
Uiteraard.
Goh. En dat is sowieso iets positiefs?
Jazeker. Het is de voornaamste bron van energie.
Een soort oplaadsysteem of zo?
Dat zijn uw woorden. Maar inderdaad…
Ling had tot nog toe gezwegen over de dodelijke glimlach. Uit schaamte wellicht. Of vreesde hij ongeloofwaardig over te komen? Hoe dan ook, voor zijn gevoel kon hij er nu niet meer omheen.
Ik glimlach hoogstzelden, sprak hij.
Ja, dat was psychiater ook al opgevallen.
En dat voor een Chinees, voegde hij er knipogend aan toe.
Ach, zei Ling, de meeste aannames blijken achteraf zelden te kloppen.
Iets wat de ander van harte kon beamen. Want het maakte in belangrijke mate deel uit van zijn vak.
Wat?
Nou, het ontkrachten van aannames.
Ah, op die manier. Al is dat nu niet het werkelijke onderwerp.
Oh, wat dan wel?
Mijn dodelijke glimlach.
Uw wát?
Mijn dodelijke glimlach.
Wat heeft dat met uw relatie met Wanda of Tina, of met hoe ze ook mogen heten, te maken?
Alles, zei Ling, ik ben in essentie een buitengewoon vredelievend persoon. En bepaald niet het type van een moordenaar.
Dat beweert ook niemand, zei de psychiater.
Ja, omdat ik constant bezig ben mijzelf in te houden.
Uit liefde voor de medemens?
Ook, maar vooral omdat… Nou ja, ik wil mezelf gewoon recht in de ogen kunnen kijken.
Een loffelijk streven, zei de psychiater, niks mis mee.
Nee, maar het is alsof ik gevangen zit in een kleverig web van uiterst complexe intermenselijke relaties.
Die als het ware buiten u omgaan?
Exact. Vandaar de neiging om te glimlachen.
Op zich onschuldig, stelde de psychiater.
Normaal gesproken zeker, helaas wel met dodelijke gevolgen…
Ja, maar niet voor uzelf toch?
Nee, maar wel voor eventuele gesprekspartners.
Ook voor iemand als ik, bij wijze van spreken?
De spijker op de kop, zei Ling, en dus lijkt het me meer dan verstandig dat ik per direct opstap. Mee eens?
Zit weinig anders op, lijkt me. Bedankt in ieder geval.
Waarvoor precies?
Dat je me gespaard hebt.
Geen dank, zei Ling, kleine moeite.

https://robscholtemuseum.nl/?s=Edzard+Dideric

Dit delen: