Edzard Dideric – Korte geschiedenis (126) van een zeker ideaal

Een zeker ideaal ging puur voor de status quo en weigerde derhalve gerealiseerd of nagejaagd te worden. Waarom in hemelsnaam? Gewoon, om eeuwig te kunnen blijven bestaan. Hierop viel de praktijk bijna om van het lachen.
Oh, was de beteuterde reactie, is dat soms teveel gevraagd of zo?
Nee hoor, op zich niks mis mee. Al zal je uit een concreter vaatje moeten tappen, wil je uit mijn klauwen blijven.
Besef ik terdege, zei het ideaal, vandaar mijn plan om het hogerop te zoeken.
Aha! En hoe denk je dat aan te pakken?
Door te transformeren.
Waarin?
In een mandje onder een grote met helium gevulde ballon.
Aan de drugs dus, concludeerde de praktijk.
Hoezo?
Lachgas….
Je neemt me niet serieus, klonk het verwijtend.
Mozes, riep de praktijk, dat we dit nog mee mogen maken!
Wat?
Om mijn woorden uit jouw mond te horen komen.
Lul, mopperde het ideaal. Eerdaags heb ik van jou tenminste geen last meer.

Hoe hoger het ideaal kwam, des te abstracter werd alles wat zich beneden bevond. Alle motieven gingen stuk voor stuk overboord. Aldus nam het ideaal gaandeweg zijn zuiverste vorm aan, ofwel de absolute leegte. Een proces dat de engelen in de hemel onderwijl met lede ogen aanzagen.
Hoogmoed, klonk het in koor, komt voor de val.
Ze popelden om de ballon door te prikken, het wachten was op een teken van de grote baas. Onderwijl werd het ideaal alsmaar lichter. Met name in het hoofd. We zijn er bijna, zoemde het, maar nog niet helemaal.
Neem ons niet kwalijk, riepen de engelen, maar onze baas zegt dat het afgelopen moet zijn!
Hierop stak elk van hen een sigaret op, die vervolgens op de ballon werd gedrukt. De ontstane schroeiplekken werden brandgaten en binnen de kortste tijd tuimelde het ideaal richting aarde. Tegen de tijd dat het de grond bereikte, was het gereduceerd tot een hoopje as.
Zodra de mensen de rookpluim ontwaarden, begrepen ze hoe laat het was. Ze hadden het eerder meegemaakt en schaamden zich, zonder goed te weten waarvoor. Met als gevolg dat iedereen in een soort geloei uitbarstte.
Vanachter de witte stapelwolken schudde de zon meewarig het hoofd.
What goes up must come down….
De mensen hadden het kennelijk verstaan, want er werd bevestigend geknikt. Al vroeg men zich intussen wel af: waarom moest het altijd in het Engels?