Edzard Dideric – Korte geschiedenis (124) van het werkwoord

Hartedief, lispelde Clara, is werken een werkwoord?
Het woord zegt het al, luidde de reactie.
Stel iemand voert nooit ene reet uit, vervolgde ze, maar wil ondertussen dolgraag iets doen.
Lekker gaan steun trekken. Wat feitelijk ook een werkwoord is.
Ja, en dan?
Eh, kalmpjes afwachten. Uren, maanden, jaren, een mensenleven lang.
Is dat niet gewoon luieren, of zoiets als koudwatervrees?
Tja, het blijft een raar ding, taal.
Zeker, en het blijft behelpen.
Zoals met alles, madammeke.
Weet je, misschien zijn we gewoon allang uitgedoofde sterren.
Huh?
En moet ons einde nog tot ons doordringen.
Ik dacht al, waar wachten we eigenlijk op…
Geduld is een schone zaak, Clara lief. Ooit komt dat moment.
Hoe weet je dat?
Mijn gevoel zegt het.
Nou, mijn gevoel zegt iets totaal anders, Hartedief.
Oh, en wat mag dat dan wel zijn?
Dat meneer hier ongelooflijk uit zijn nek zit te lullen.
Oh, en waarom zou ik?
Omdat je je dood verveelt.
Alweer een werkwoord.
Wat?
Vervelen.

Het was op het geflikker van de televisie na, donker in de kamer. Hartedief lag ruggelings op het tapijt naar het continu van kleur wisselende plafond te staren. Zijn gedachten dwaalden door een labyrint dat door het denken zelf in stand werd gehouden. Hij zag het glazen doolhof voor zich, dat vroeger op de jaarlijkse kermis stond. Speurend naar de uitgang, die de hele tijd duidelijk zichtbaar was, overviel hem opnieuw de paniek van toen.
Little boy lost, mompelde hij, maar huilen? No way.
Clara zat, met haar rug naar hem toe, televisie te kijken. Met het geluid uit.
Wat zei je?
Niks. Ik dacht hardop.
Okay.
Waar zit je eigenlijk naar te kijken?
IJsdansende paren. Een of ander kampioenschap.
Parende ijsdansers?
Wat ben je toch een grapjas.
Jury en alles erbij?
Uiteraard, anders zou er geen zak aan zijn.
Je geeft zelf ook cijfers?
Uiteraard.
En, komen ze een beetje overeen?
Mm, ben het nog niet een keer met de jury eens geweest.
Zo hoor ik het graag.
Oh ja?
Oordeelt en gij zult geoordeeld worden.
Slaat totaal nergens op, Hartedief.
Weet ik ook wel. Aan de andere kant…
Nou, wat?
Niks, ben gewoon uitgeluld.
Kom dan maar lekker bij me, schat.
Nu?
Ze knikte.
Hartedief stortte zich in de opvallend gespierde armen van een triomfantelijk glimlachende Clara.