Edzard Dideric – Korte geschiedenis (10) van de dood

Lang geleden, ruim voor vadertje tijd zijn intrede deed, hadden de mensen het eeuwige leven. Derhalve was de dood voor hen absoluut ondenkbaar. Dus werd er ook niet naar gezocht, laat staan verlangd of ook maar voor een seconde over nagedacht. Leven stond gelijk aan kei- en keihard werken. Van zonsopgang tot zonsondergang. Om vervolgens, na het noodzakelijk kwaad van de voortplanting, als een blok in slaap te vallen.
Op het eerste oog geen vuiltje aan de lucht. Klopt, dat wil zeggen tot men ontdekte dat de ruimte op aarde zijn beperkingen had. En dat het nijvere voortplanten een aantal mensen tot een bestaan veroordeelde van “dringen of verdrongen worden”. Met toenemende onderlinge spanningen en mogelijke geweldsuitbarstingen tot gevolg. Om verdere escalatie te voorkomen kwam men in vergadering bijeen. Na het onvermijdelijke gelul in de ruimte gingen er stemmen op om de beste en enige uitvinder van de planeet te vragen een oplossing te bedenken. Omdat de meerderheid zich hier wel in kon vinden, werd er een delegatie op uit gestuurd om de man te bezoeken.
Nadat hem het probleem was uitgelegd, krabde uitvinder zich langdurig op het hoofd. Vervolgens mompelde hij wat in zichzelf en werden de bezoekers vriendelijk verzocht op een later tijdstip terug te komen. Waarna hij zich, naar men aannam om aan de oplossing van het probleem te werken, opsloot in zijn werkplaats.
Er gingen dagen voorbij zonder dat de uitvinder zich vertoonde. Na een week was het geduld van de mensen op. Ze begaven zich naar werkplaats, belden aan en bonkten op de deur. Geen enkele reactie. Omdat geen van hen over een sleutel beschikte, zagen ze zich gedwongen de toegang forceren. Al direct bij binnenkomst zagen ze de uitvinder bewegingloos op de vloer liggen.
Die oplichter giet zich vol drank, in plaats van te werken, riep men verontwaardigd, en ligt hier een beetje zijn roes uit te slapen!
Maar hoe ze ook schreeuwden en aan hem trokken, de man was met geen mogelijkheid wakker te krijgen. Tot ineens iemand erover begon dat hij wel degelijk aan een oplossing van hun probleem had gewerkt.
Pardon?
Door ten koste van zichzelf, het middel tegen de overbevolking uit te vinden.
En dat is?
De dood, beste mensen, de dood.