AT5 – ‘Nep handtekeningen op paginagrote advertentie Beatrix Ruf’ + Jana Simmelink – Rob Malasch: ‘Ik word afgeschilderd als leugenaar’ + Egbert Dommering – De affaire Beatrix Ruf
‘Nep handtekeningen op paginagrote advertentie voor Beatrix Ruf’
Met een paginagrote advertentie in Het Parool, riep de kunstwereld zaterdag op om oud-directeur Beatrix Ruf opnieuw aan te stellen als baas van het Stedelijk Museum. Maar nu blijkt, dat sommige ondertekenaars van de petitie hier nooit toestemming voor gegeven hebben.
Drie spelers uit de Amsterdamse kunstsector zeggen vandaag tegen NRC Handelsblad, dat hun naam zonder toestemming onder de oproep is geplaatst. Een van hen is Arno Verkade, directeur van veilinghuis Christie’s. ‘Ik sta paf’, vertelt hij. ‘Heb ik soms in mijn slaap getekend?’
Maar Rob Malasch, de man achter de advertentie, ontkent, dat hij ongevraagd de namen heeft gebruikt in zijn oproep. ‘Dat sommigen nu zeggen, dat ze niet hebben getekend, is totale onzin. Dat zijn ze kennelijk vergeten’, zegt hij in de krant.
AT5, dinsdag 20 februari 2018 | 14:47
Rob Malasch: ‘Ik word onterecht afgeschilderd als leugenaar’
De Amsterdamse galeriehouder Rob Malasch is beschuldigd door Christie’s directeur Arno Verkade en kunstenaars van naamfraude. Hij zou deze namen zonder toestemming hebben gebruikt in een advertentie in Het Parool, waarin wordt gepleit voor de terugkeer van voormalig artistiek directeur Beatrix Ruf bij het Stedelijk Museum. Niets van waar, zegt hij zelf. “Iedereen heeft gewoon ingestemd.”
Er is de afgelopen dagen veel geschreven over de advertentie in Het Parool, waarin wordt gepleit voor de terugkeer van Beatrix Ruf naar het Stedelijk Museum.
“Ik ben erg verheugd, dat er zoveel aandacht aan wordt besteed. Inmiddels is het zelfs opgepikt door internationale media. Frieze, ArtNews en zelfs The New York Times schrijven er over, maar ik wil wel benadrukken, dat het geen symbolische actie is, zoals maandag werd gesuggereerd (door Bart Rutten, directeur van het Centraal Museum Utrecht, red.). Het is een praktische actie. We willen echt, dat Beatrix Ruf terug keert.”
Toch ontkende u achter de advertentie te zitten.
“Dat heb ik nooit beweerd. Ik heb nooit ontkend, dat ik er achter zat. Ik ben gewoon niet dol op al die aandacht, maar ik ben wél een van de initiatiefnemers.”
Wat waren uw beweegredenen?
“Ik heb Beatrix Ruf meerdere keren in Basel en Amsterdam ontmoet. Ik heb haar altijd een eigenzinnig, speciaal persoon gevonden. Ze is in 2014 nota bene aangenomen vanwege al haar connecties. Nu wordt ze er om dezelfde redenen uitgegooid. Dat neem ik de Raad van Bestuur kwalijk. Je kan niet iemand zo maar de laan uitsturen en laten vallen als een baksteen. Deze actie is bedoeld om Beatrix Ruf een hart onder de riem te steken.”
Een aantal mensen, die op de advertentie staan beweren, dat ze nergens voor getekend hebben.
“Allereerst wil ik duidelijk maken, dat ze inderdaad nergens voor hebben getekend. Iedereen heeft gewoon ingestemd. We zijn enkele maanden bezig geweest met mensen te vragen, of ze mee wilden werken. Iedereen, die in de advertentie staat, heeft in een mail hun deelname toegezegd, of ik heb ze persoonlijk gesproken op recepties. Ik heb Arno Verkade (directeur van Christie’s Nederland, red.) opgebeld, toen ik las, dat hij zei, dat hij geen toestemming had gegeven.”
“Ik heb gevraagd, of hij Alzheimer light had. Hij schildert mij af als leugenaar. Ik heb hem toentertijd gesproken op een receptie van Christie’s. Toen was hij juist zeer enthousiast. Nu zei hij aan de telefoon, dat ik zijn naam dan wel mocht laten staan, ik heb hem gezegd, dat ik ‘m er met liefde af heb gehaald. De petitie heeft inmiddels rond de vijfhonderd handtekeningen. Het is niet mijn probleem als mensen onterecht claimen, dat ze geen toestemming hebben gegeven, dan haal ik je er wel gewoon af.”
U stelde, dat de kosten worden gedragen door een ‘anonieme groep mensen’. Zijn dit kunstenaars?
“Het zijn mensen, die wel op de lijst in de advertentie staan, maar ze willen anoniem blijven. Ze hebben geen zin in vragen als hoeveel ze betaald hebben en dergelijke.”
Een van de ondertekenaars zegt, dat hij van u had begrepen, dat de advertenties gratis werden aangeboden door Het Parool.
“Ik mocht willen, dat dat waar was. Dan hadden we er niet zo veel geld aan hoeven uitgeven. Maar goed, dat is natuurlijk totale onzin. Het gratis aanbieden van dit soort advertenties kan ook helemaal niet bij Het Parool.”
Waarom denkt u dat Beatrix Ruf nog terug zou willen keren als artistiek directeur?
“Ik vermoed van wel, maar ik weet het eerlijk gezegd niet. Moet je je voorstellen: je wordt in zo’n korte tijd als grote vangst binnen gehaald bij zo’n museum, en daarna publiekelijk aan de schandpaal genageld om iets waar ‘zij nu nog onderzoek naar doen’. Ik weet zeker, dat er vanuit het museum informatie is gelekt naar het NRC Handelsblad. Ze zijn obsessief bezig met de carrière van Ruf.”
HP De Tijd, 21 februari 2018 20:48
https://www.hpdetijd.nl/2018-02-21/rob-malasch-leugenaar-beatrix-ruf/
De affaire Beatrix Ruf
Het terug treden van Beatrix Ruf als directeur van het Stedelijk Museum in Amsterdam kan gezien worden als een crash, die uit een stuurloos systeem voort vloeit. De stuurloze positie en het gebrek aan besluit kracht van de Raad van Toezicht van het museum bij dit terugtreden is daar onderdeel van. Die heeft namelijk maximale (deels vermijdbare) schade aan de internationale reputatie en de toekomstige exploitatie van het museum toegebracht. Welk systeem is er precies gecrasht? Het systeem van ‘privatisering’ van musea. In plaats van ‘privatisering’ zou je dit beter de-legitimering en uitkleding van het Nederlandse cultuurbeleid ten aanzien van musea kunnen noemen.
De afgelopen jaren zijn de meeste musea in Nederland geprivatiseerd. Die term werkt versluierend, omdat de meeste musea nog steeds grotendeels worden gesubsidieerd door de (lokale) overheid. Dat is ook bij het Stedelijk het geval. Blijkens het jaarverslag van 2016 kwam 58% van de inkomsten uit subsidies. De gemeente Amsterdam, die tevens eigenaar van de collectie en het gebouw is, heeft voor de komende vier jaar 12 miljoen daar van (ongeveer twee derde) toegezegd. Dat betekent, dat ‘privatisering’ eigenlijk betekent: privatisering van het bestuur. Het feit, dat de overheid economisch eigenaar blijft heeft bovendien tot gevolg, dat de relaties tussen het politieke bestuur en het museum niet langer in culturele termen (een cultuurbeleid, waarvoor de overheid politiek verantwoordelijk is) maar in economische termen (rendabele exploitatie) worden uitgedrukt. De musea worden dus letterlijk de markt op gedreven. Dat plaatst ze in een dwangpositie om de culturele waarden, die ze in huis hebben te gaan vermarkten.
Maar die ‘privatisering’ is dus ook de-legitimering van het cultuurbeleid, omdat dat nu in handen komt van burgers. Wie zijn die burgers, die in de besturen van musea gaan zitten? Deze functies zijn in het algemeen niet of nauwelijks bezoldigd, dus de mensen die deze posten gaan bezetten doen dat uit sociaal culturele overwegingen. Bij musea zijn dat vaak verzamelaars. Aangezien de waarde van kunst stijgt door de voorkennis, die je over nieuwe kunstenaars op doet en door publieke tentoonstelling van kunstwerken, verkeren zij al snel in de verleiding werken uit eigen collectie in het museum te krijgen of nieuwe werken van kunstenaars in hun collectie.
Als je dit allemaal bij elkaar optelt moet je vast stellen, dat de plaats waar verantwoordelijkheid moet worden gedragen voor een cultuurbeleid objectief gekarakteriseerd kan worden als een, die economische en sociale belangenverstrengeling bevordert. Dat heeft de overheid willen voorkomen door de Raden van Toezicht op te dragen de Governance Code Cultuur te handhaven. Blijkens het jaarverslag doet het Stedelijk dat ook. Een kernbepaling in die Code is: ‘Toezichthouders en bestuurders vermijden elke vorm van belangenverstrengeling. De Raad van Toezicht ziet hier op toe.’ De Code geeft tien concrete aanwijzingen, hoe je dat moet doen.
De grote vraag, die nu op tafel ligt is, of de Code door de daarvoor verantwoordelijke Raad van Toezicht niet of onvoldoende is gehandhaafd, c.q. bewust is ontdoken en zo ja door wie. We weten het niet en de Raad zelf kennelijk ook niet, want die gaat iemand aanstellen om dat te onderzoeken. Wat wij wel weten is, dat Ruf destijds is aangetrokken om haar internationale netwerk (lees: nevenfuncties), dat er al direct bij haar aanstelling discussie was, of zij bepaalde adviesfuncties kon blijven vervullen, maar dat de Raad dat heeft goed gevonden. Daar is o.a. in de advertenties van Christiaan Braun aandacht voor gevraagd. Wij weten ook, dat er een advies bv is opgericht kort voor haar aanstelling, maar wat die deed weten we niet. Wij weten ook, dat zij een grote particuliere collectie van een bevriende verzamelaar het museum heeft binnen geloodst, maar dat over die collectie door het museum ten onrechte naar buiten is gecommuniceerd, dat dit een volledige schenking was, terwijl het maar een gedeeltelijke schenking was. Wist het museum dat niet? Hoe kan dat, als je een groot deel van je aankoopbudget daar aan moet besteden? We weten ook, dat zij bevriend was met een verzamelaar, die geprobeerd heeft een valse Mondriaan aan het museum te slijten. Heeft de daarvoor verantwoordelijke expert binnen het museum de valsheid niet onderkend?
Al deze zaken hadden moeten zijn onderzocht, vastgesteld en op een behoorlijke manier naar buiten gecommuniceerd, voordat er ingrijpende beslissingen waren genomen. Dat pad is afgesneden, doordat Ruf dinsdag j.l haar aftreden bekend maakt met een haar kennelijk door de Raad van Toezicht ingefluisterde tekst, dat ze dat ‘in het belang van het museum’ deed. ‘In het belang van het museum’ is dat duidelijk niet geweest. In plaats daarvan is er een steeds groter wordende gifwolk blijven rond drijven van halve verdachtmakingen en vermoedens over afrekening van oude vetes, die ineens ook haar artistieke beleid/inzicht raakten. Want we weten, dat als er in het veld van de moderne beeldende kunst iets fout gaat het niet lang duurt, voordat er een paar intellectuelen zijn te vinden om de kunst zelf bij de strot te grijpen. Terwijl Ruf bezig was in het onmogelijke gebouw met een kostbare exploitatie de juiste aanpassingen door te voeren en een op zichzelf boeiend beleid op poten te zetten. Weg ermee, in het belang van het museum. Het systeem crasht.
Toezichthouders en bestuurders vermijden elke vorm van belangenverstrengeling, maar de Raad van Toezicht zag hier niet op toe. Hij blijft gewoon zitten, terwijl het schip op de klippen loopt. En de nieuwe voorzitter wordt Minister van Justitie. Zat hij eigenlijk aan een roer?
Egbert Dommering’s kunstblog, 20 oktober 2017
http://www.egbertdommering.nl/?p=1001
Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Beatrix+Ruf
https://robscholtemuseum.nl/?s=Rob+Malasch