Anita de Rover – Triomf

De wereld is bang en niet vanmorgen voor het eerst, na de bekendmaking van de triomf. Op straat, in het klein is het al veel langer merkbaar. In de sociale media lijken we allemaal samen te zijn, we delen massaal dezelfde filmpjes, lachen om hetzelfde, zijn geroerd door een baby in India, die wordt bevrijd van een tumor, we leven mee met een transgender, die graag een baby wil. Oordelen over de borsten van Barbie, of ze wel of niet nog een stukje groter mogen. Maar op straat is het anders. We glimlachen als de ander een deur openhoudt, maar als er iets gebeurt, wat kan wijzen op iets negatiefs, dan zijn we scherp. Gisteren stapte een Marokkaanse vrouw in de bus, ze telefoneerde, de oudere chauffeur vroeg, of ze haar mobiel weg wilde doen als ze tegen hem sprak. Ze werd boos, heel boos, ze dreigde hem aan te geven voor racisme. Was deze vrouw een nare vrouw? Nee, ze verdedigde haar domein. Een tijdje geleden liepen een Turkse en Surinaamse vrouw tegen elkaar op. Per ongeluk, midden in een winkelcentrum, beiden mooi aangekleed voor een mooie dag. Kinderen in de buggy. Een dochter aan de hand. Het begon zacht, ‘Nou, je had wel even uit kunnen kijken’. Het eindigde schreeuwend. Wanhopig, machteloos schreeuwend: ‘Sla me dan, sla me dan! Doe dan wat! Doe wat! Sla me! O, loop door, alsjeblieft, loop door!! Looooop door, alsjeblieft!’ Maar ze bleven staan, alsof ze allebei geen kant op konden. Schreeuwend smeekten ze elkaar iets te doen. Kinderen huilden. Twee mooie vrouwen schreeuwden hun longen uit hun lijven om hulp. Winkelende mensen keken zwijgend toe, ieder had z’n eigen gedachte. Niet Donald Trump of Mark Rutte regeert, angst regeert. Angst, dat we in 1933 zijn beland, zegt de pers, maar ik denk, dat het veel dichterbij is.

Angst, dat je straks je mobiele telefoon niet meer kunt betalen. Dat je net als de mensen uit Syrië in het midden van Parijs belandt, in een tentje als je geluk hebt, in de regen, terwijl omwonenden je vies vinden. Bang, dat jou dat ook zal overkomen ooit. De wereld werd altijd al gevormd door verschuivingen van geloven en bevolkingsgroepen. Geen enkel volk woont ergens al eeuwig in de originele staat. Maar wie wil er nou onvrijwillig verhuizen? Niemand. Ergens denk je: dat overkomt mij niet, ik ben anders. Ik ben beschaafd. Maar er is angst, dat anderen niet zullen helpen als jij je rekening niet meer kunt betalen. Dat je er alleen voor staat, in dit grote systeem, waarin iedereen aan elkaar verbonden lijkt. In een wereld, waarin je brieven via internet krijgt, verstuurd door een systeem, waarachter onbekende mensen zitten. Misschien niet eens mensen. Daarom stem je ervoor om jezelf te beschermen. Je stemt niet tegen anderen. Maar voor jezelf.